Geçtiğimiz hafta iki kalp krizi geçirdim.
Üç gece, ölümle burun buruna geldim. Deyim yerindeyse, ölümü gördüm ama korkmadım.
Sadece ilk gece, “kalp krizi geçiriyorum, galiba” diyerek acil servise koştuk; ilk kontrollerden sonra, “kalp krizi değil, reflü atak var” teşhisi yapıldı; yazılan ilaçları alıp yeniden eve döndük; sağ kolum ve çevresindeki acı devam ettiğinde bile nefes alıp verebildiğime şükrettim Rabbime.
Ölümden korkmadım hiçbir şekilde.
“Daha neler yaparım ben bu nefesle Allah’ın izniyle!” diyerek zikirle, şükürle geceyi geçirmeye çalıştım...
ÖLÜMÜN SESİ VE NEFES...