Önce az, öz ama sarsıcı bir aforizma: Biz gelince onlar / Batılı emperyalistler defolup gidecek coğrafyamızdan; yeter ki, biz önce kendimize gelelim.
Şu hâlimizle bile yeryüzünün mazlumlarına sahip çıkan, kimsesizlerin kimsesi, sahipsizlerin sahibi olan büyük ölçüde sadece biziz şu çivisi çıkmış dünyada. Üstelik de hiçbir maddî, siyasî, dünyevî beklenti içine girmeden, hiçbir karşılık beklemeden kol kanat geriyoruz mazluma. Dünyanın ruhu biziz. Bu çok açık ve net.
Bizi bekliyor tarih ama bunu görebilecek durumda bile değiliz biz. Etrafımıza derinlemesine bakabilirsek, derin nefes alarak hâdiseleri okuyabilirsek tarihin bizi beklediğini, Türkiye’nin beklenen olduğunu, Türkiye’nin dünyanın ruhu, mazlumların umudu, zorbaların kâbusu olduğunu görebiliriz.