Vaizler kürsülerden, kendilerinden çok emin bir lisanla anlatırlar, ölümden sonraki hayatı.
Ben de rast gelirsem dinlerim. O lisanı seviyorum.
Fakat, ‘Hoca’ kisveli adamların farklı görüşlere sahip ilim erbabına ağır ithamlarla saldırmalarını hiç sevmiyorum.
Böyle bir şeyi ‘kul’a yakıştırmıyorum.
Benim ‘sevmemem’ sadece benim için bir anlam ifade ediyor. Ben yazdım diye hiç kimse edeceği küfürden geri kalmayacak!
Nereden girdim yazıya? Hocaların, ölümden sonraki hayatı, kendilerinden çok emin bir lisanla anlatmalarından.
Gerçekten de eski kaynaklarda insanların ölüm ve ölünden sonrası hakkında merak edebileceği hemen her şey anlatılıyor.
Bir dudağı yerde bir dudağı gökte korkunç bir melek, kabirde sorgu sual edecek.
İmanın ve amelin iyiyse o melek sana güzel surette görünecek. Sorulara doğru cevaplar verebileceksin.
Kötüyse, cevap veremeyeceksin ve her cevap veremeyişinde cezalandırılacaksın.
Hatta, biliyorsunuz, hocalar, insanlar kabrin başından ayrılınca, mevtanın ‘men Rabbüke, men nebiyyüke?’ gibi suallere cevap vermesine yardımcı olsun olsun diye “Ey filan oğlu filan” diye başlayan iman ilkelerini hatırlatır mahiyette bir ‘talkın’da (telkin) bile bulunurlar.