Bugün Cevdet’i yazmak geldi içimden. Arkadaşım Cevdet Karal’ı.
Cevdet’i önce büyük fakat kapalı bir şiir hazinesinin içinden özenle seçilerek çıkarılmış hissi veren az sayıda dizelerden oluşan sağlam şiirleriyle hatırlarım.
Bu şiirlerden bir kaçı vaktiyle hammaliyesini üstlendiğim Kayıtlar Dergisi’nde yayımlanmıştı.
Sonra da, önüne hangi mesele geldiyse, ona önem verdiğini açığa vuran yüz ifadesiyle hatırlarım.
Bir insan, hele bir şair, tabii ki yüz ifadesinden ibaret değildir. O yüz ifadesinin ardındaki kişiliktir, ruhtur.
Bir şair ruhu, evet. Varlığı kelimelere dökmekte öteki insanlara nispetle daha mahir.
‘Maharet’ denilince ‘el hüneri’nden veya ‘kafa hüneri’nden bahsediyormuş gibi görünebilirim.
O halde ‘maharet’i değiştireyim. ‘Meleke’ diyeyim veya bir tür ‘kuvvet.’
Fakat, bütün bunlarla ilgili elimizdeki yegane ‘veri’ yüz ifadesidir.
(Birden, Hasan Aycın’ın yüzü belirdi gözümün önünde. Bir ‘mesele’yi konuştuğu zaman Cevdet’in yüzü sanki akrabaymışlar gibi Hasan Abi’nin yüzüne benziyor. Oysa simaları farklı. İçlerindeki kaygının, hissiyatın yoğunluğu mu iki yüzü benzer gösteriyor?)
Kendisine de söylemişimdir. ‘Cimri’ bulurdum Cevdet’i, bir şair olarak.
Derken, son senelerde, Cevdet Karal’ın ulaştığı şiir, derinden akan gümrah bir ırmağın bütün gümrahlığıyla yeryüzüne çıkması gibi çıktı ortaya.
Ve ben buna çok sevindim.
‘Cesedi Nereye Gömelim’ basılınca düşünmüştüm yazmayı. Bir türlü fırsat bulamadım.
‘Uzun Sürdü Hazırlığım’ şu anda elimin altında. Okuyorum.
Heyecanla ve hazzederek.
Cevdet’in şiiriyle yürüyorum.
Veya Cevdet’in şiirinde yürüyorum. Varoluşu, varlığı Cevdet’in gözleriyle görmeye çalışmak gibi bir şey bu.
Şair, bir kelebek hafifliğinde ve bir kelebek düzensizliğinde, varlığın içinde seyrediyor.
Kelebek diyorum çünkü bu ‘seyrediş’ kelebek uçuşuna benziyor.
Bazı şeylere çok yaklaşıyor.
Bazı şeylerin uzağından geçiyor.
Güzel ve cesur.