Seçime 11 ay kaldı. İktidarın aday belirleme diye bir sorunu yok. Aday, artılarıyla, eksileriyle, ihtilafsız, Cumhurbaşkanı Erdoğan.
Artıları, icraatındaki başarılı işler.
Yollar, köprüler, savunma sanayiindeki gelişmeler, hatta uluslararası siyasetteki bazı başarılı adımlar.
Buğday koridorunun açılması mesela.
Eksileri, yanlışlar.
Çok yanlışlar sayılıyor; bütün karar yetkisinin tek bir kişide toplanması, denetlenemezlik, adalet, ehliyet, liyakat, torpil, yolsuzluk iddiaları, ila ahir…
Fakat bunlar, öyle anlaşılıyor ki toplumun sınırlı bir kesimini ilgilendiriyor.
Biri dışında.
Nedir o biri?
Ekonomi.
Cumhurbaşkanı Erdoğan dövizin yükselişini durduramıyor. Hayat pahalılığını durduramıyor.
Vatandaşın cebini doğrudan ilgilendirdiği için kimse fazla tevil yapamıyor.
Yetki onda ve sorun onun yönetiminde zuhur etti. Durum tevile müsait değil.
Muhalefete sorarsanız sorunun sebebi yanlış ekonomi politikaları.
Cumhurbaşkanı’nın hiçbir ilmi temeli olmayan “Faiz sebep enflasyon sonuç” kaidesinde ısrar edişi.
Faizi kâğıt üstünde yüzde 14’te tutuyorsun ama faiz arka kapıdan yüzde 25 yüzde 30 olarak giriyor.
Hatta bazen kur korumalı mevduatla ön kapıdan yüzde 50-60 olarak da giriyor.
Yine de iktidar imkanlarıyla seçime kadar halka kendisini iyi hissettirecek adımlar atabilir.
Para basabilir, ücretleri, destekleri, teşvikleri arttırabilir.
Seçime yakın Karadeniz doğalgazını devreye sokabilir, TOGG’u piyasaya sürebilir, EYT’yi çözebilir.
Yani tamamen eli kolu bağlı değil.
Seçime hazırlık bakımından muhalefetin eksikleri daha fazla.
Birbirinden farklı siyasi çizgileri dışarıya bir ihtilaf, bir kriz havası yansıtmadan uzlaştırmaları gerekiyor.
Bunu sürekli erteliyorlar.
Fakat zaman onları beklemiyor, sürekli akıyor.
Bunun farkında olup olmadıklarını bilmiyorum, zaman geçtikçe muhtemel bir krizin etki katsayısı da büyüyor.
Cumhurbaşkanı adayının belirlenmesi de ikinci bir sorun.