Yoksula yardım etmek. Darda kalmışa yardım etmek. Afetzedeye yardım etmek. Mazluma yardım etmek. Mahzuna yardım etmek.
Allah’ın kullarına yardım etmek.
Biz Allah’ın kullarıyız. Noksanlarımızla. Kırık döküklüklerimizle. İsyanlarımızla...
‘Gice gündüz işleri isyan kamu, korkaram ki yirleri ola Tamu.’
Burası, ‘Vesiletü’n Necat’ işte.
Bir iz, aldı beni Mevlid-i Şerif’in satırları arasına getirdi.
Allahu Teala, darda kalmış kuluna yardım edilmesini seviyor.
Mahlukuna.
‘Kar yağıyu kışları, ürkütüyu kuşları.’
Kışın, kuşlar aç kalmasın diye görünür yerlere ekmek, darı, buğday konulmasını...
Meşhur misal. Herkesin kötü bildiği bir kulun, bir ite su verdi diye bağışlanması.
‘Kalbinde merhamet adlı bir çınar vardır.’
Börtü, böcek, hepsi Allah’ındır.
Allah, Rahmet’iyle, Kayra’sıyla var etti onları.
Kayra?
İsmet Özel’in Amentü’sünde vardır hatırlayın.
Bir nevi ‘kayırma.’
Şu siyasette, bürokraside gördüğümüz veya birtakım hastalıklı cinslerin günlük hayatında gördüğümüz adi, sefil ‘adam kayırma’ gibi –haşa- değil.
***
Bir lütfu İlahi diyelim.
İnsana, mahluka, hepsine yardım etmek.
Bunun ne kadar kıymetli bir şey olduğunu, oturduğunuz yerden takdir edebileceğinizi düşünürsünüz.
Hayır, edemezsiniz.
Çaresiz insanların bakışlarını görmek nasip olduysa size.
Çaresiz bir annenin can çekişen bebeğine bakışına şahit olduysanız.