Çocuktum. Orta birinci sınıftaydım. Lüleburgaz’da oturuyorduk.
Rahmetli dedem bizi ziyarete gelmişti.
Dedemle meşgul olmayı severdim. Dedem de benim onunla meşgul olmamı severdi.
Daha önce Diyarbakır’a da gelmişti dedem. Ben sokakta arkadaşlarımla oynuyorum. Belki bir oyuna yeni başlamışız.
Dedem evden çıkmış. Sordum, nereye gidiyorsun diye.
Gezmeye gidiyorum dedi.
Tamam, ben de geliyorum dedim.
Bir arkadaşım “Hani oyun oynayacaktık?” diye sordu.
Dedim ki, “Sen her zaman buradasın. Dedem misafir, burada değil. Seninle her zaman oynarız. Dedemi her zaman bulamam.”
Bu laf dedemin çok hoşuna gitmiş. Bunu sonraları birkaç defa söyledi bana.