Ben, Saraybosna’ya kaç defa gittiğimi bilmiyorum.
İlk gidişimde Süleyman Gündüz, Gazi Hüsrev Bey Camii’nin avlu
duvarının dış tarafındaki çifte çeşmeyi göstermiş, ‘Bu çeşmeden
içen Sarayevo’ya bir daha geliyormuş’ demişti.
Tavsiyesi üzerine, içtim çeşmeden.
Ondan sonra, belki on defa belki daha fazla gittim.
Hiç de şikayetim yok. Fırsat olsa, yine giderim.
Zannetmiyorum, çeşmeden su içmeyle alakası olsun. Su içip de bir daha gitmeyen kim bilir kaç kişi var.
Son gidişimde, Yunus Emre Enstitüsü’nün çalışmalarını takip ettik.
Gördüğüm her şey çok güzeldi.
Sadece yapılan işler veya ülkenin tarihi ve tabii zenginliği değil. İnsanlar güzeldi. İnsan olmasa, ne yapayım taşları, ağaçları?
Yazmam gerekeni, geçen Pazar yazdım.
Yazarken, galiba bir eksiğim oldu.
Yazımın başında bir monşer edebiyatı yaptım.
Hariciyedeki ‘monşer’ tipolojisini dilim döndüğünce tasvire çalıştım.
Sonunda, “Monşer bu kadar yoğun çalışmaya gelemez. Sessizce sıvışır” dedim, yazıyı bitirdim.
Tabii ki, ‘monşer’ üzerinde çok tepinilen bir kavram.
En son, Ekmeleddin İhsanoğlu muhalefet partileri tarafından Cumhurbaşkanı adayı yapılınca, ‘monşer’ ithamlarına maruz kalmıştı.
Eh tabii, Erdoğan gibi bir siyaset kurdunun karşısına İhsanoğlu gibi bir tatlısu bürokratını koyarsanız ne olmasını beklersiniz?
Erdoğan, çerçeveledi, mazinin duvarına astı İhsanoğlu’nu.