Derler ki Havva annemiz “Nesil bozuldu’ demiş Adem Aleyhisselam’a.
Kim için demiş olabilir? Kıyamete kadar hayırsız evlat Kabil için mi?
Kabil, kötülüğün kapısını açan adam, karganın talebesi.
Oysa karga güzel mahluk. Masum.
Canı sıkılmıştır istemeyerek Kabil’e öğretmen olduğu için.
Antik metinlerde de zaman zaman rastlıyorum yeni nesilden şikayet etmelere.
Eskiler iyiymiş sanki.
Hayata baka baka, maziye, hale ve istikbale baka baka eskilerin o kadar iyi, yenilerin de o kadar kötü olmadığını görebilirsiniz.
Ama değişik.
Değişen şeylerden şüphe etmek ve değişen şeylerden hazzetmek, ikisi birden, yerini ve zamanını kontrol edemediğimiz bir şekilde tabiatımızda yer etmiş olabilir.
Bir gün eskiyi, bir gün yeniyi sevmemiz başka türlü nasıl anlaşılabilir?
Şiirin sessizce hayattan çekildiğini düşünmek zamaneden şikayet mi sayılır? Geçmişe övgü mü?
Şiir hayattan çekilirken yerine bir şey bırakıyor olabilir mi?
Ya da biz başka bir şey koyuyoruz, şiiri iterek ürettiğimiz boşluğa.
Acaba şiir mi küstü hayata?
Bize mi kızdı?
Yoksa şiir çekilmiyor da hayattan, insanlar mı çekiliyor şiirden?
Bunları yazılı düşünürken şiirin benim için var olduğunun şiirsiz kalmadığımın bilincindeyim.
Tedavüldeki şiirin ayinesi yetmiyorsa eski şiir yerli yerinde duruyor.
Ayine neden?
Niye bakayım ki şiirin yüzüne, şiirde biraz da kendi ruhumu, kendi kalbimi bulamayacaksam?
Masamda Ömer Erdem’in şiirleri var.
Benim köşemin tam karşısında yazan arkadaşım şair Ömer Erdem’in.
“dikkat!/aşk yan yana iki boş bardak gibi”
“ayrılıkta bile…/doldurur birbirini/yan yana iki bardak boşluğuyla”
“aşk çürük kiraz tadındadır/ve her gün ürkek iki kuş dokunup kaçar ona”
Bu eski kitap. Yarım Ağaçlar. (Everest.)