Mağrur” kelimesinin TDK sözlüğündeki karşılığı; “Kurumlu, gururlu, kibirli, kendini beğenmiş…”
“Üç günde Şam’da namaz” merkezli söylemleri düşünürseniz, tüm bu sıfatlar, AKP’nin Suriye politikasıyla da bire bir uyumlu.
Ancak bu “mağrurluğun” elbette “mağdurları” da var; İdlib’de Cihatçı teröristleri Esad’a karşı korumak için nöbet tutan Mehmetçik;
Siyasetçilerin “Ama Suriye operasyonlarında harcanan mermi paraları…” demeçleri altında günden güne daha da fakirleşen Türkiye vatandaşları;
Ve elbette sığınmak için Türkiye’ye kaçan Suriyeliler…
Türkiye’de 4 milyon Suriyeli sığınmacının beraberinde getirdiği sorunları konuşurken, üç başlıkta değerlendirmek gerekiyor;
* Dört milyon Suriyeli Türkiye’ye neden geldi?
* Suriyeliler için neler yapıldı?
* Ülkelerine geri dönmeleri için neler yapılmalı?
Suriyelilerin ülkeden kaçma süreci Esad yönetiminin kendi vatandaşına ateş açmaya varan baskısı ile başladı. Ancak iş, Türkiye’deki AKP hükümetlerinin başrolde olduğu uluslararası “etkinlik kazanma mücadelesine” dönüşünce, Suriye iç savaş içine düştü.
Önce Amerikalılarla ve Suudilerle -eğit/donat ucubesini kim unutabilir- saf tutan AKP, Suriye’deki iç savaşın yön değiştirmesi ile kendini Rusya-İran cephesine attı. Aradaki süreçte de, “nasılsa dönecekler” diye Suriye’den gelen herkes Türkiye’ye kabul edildi.
AKP hükümetinin ilk günlerdeki “kayıtsız kuyutsuz” açık kapı politikası -dönemin Dışişleri Bakanı Davutoğlu “kırmızı çizgimiz 1 milyon göçmen” demişti- Türkiye’ye giren Suriyeli sayısının 4 milyona kadar çıkardı. AKP hükümetleri ilk Suriyeli sığınmacıdan itibaren gelenlere hep “geçici” gözüyle baktı. Elbette alınan önlemler de hep “geçici” oldu.
İlk gelen Suriyeliler -nasılsa sayı onbinlerde kalır diye düşünülerek- geçici barınma merkezlerine alındı. Ancak göç o kadar yoğundu ki, merkezler yetmedi. Bunun üzerine Suriyelilerin ezici çoğunluğu sınır illerine -yine kayıtsız kuyutsuz- ya da Büyükşehirlere yerleşti.