Komedi mi yoksa trajedi mi?

Dershaneler konusunda son kırk yılda o kadar çok yazı yazdık, o kadar çok yazıldı, o kadar çok konuştuk ve o kadar konuşuldu ki artık sayısını biz unuttuk.
Anayasa Mahkemesi’nin kararına rağmen hâlâ herkes bildiğini okumaya devam ediyor.
Bir şeyleri kılıfına uydurmada üzerimize yok ama ne kadar sonuç alıyoruz, işte o günlerce tartışılabilir.
Faize kâr payı dedik!
Peki, öyle oldu mu ki şimdi dershanelere farklı isim ve statüler arıyoruz?
Yargı, yarın, yeni bir karar daha alırsa ne olacak?
Ya da Osmanlı padişahları gibi kelimelere yasak getirerek, dershane diyenleri, yazanları ya da tabela asanları cezalandıracak mıyız?..
Kambur mu, manivela mı?
Dershaneler Türk eğitim sisteminin üzerinde bir “kambur” mu yoksa en tembel öğrencinin bile istediği fakülteyi kazanmasına olanak sağlayan bir manivela mı?
Her iki konuda da farklı görüşler var ve bunu dile getirmeyen kalmadı.
İsterseniz gelin önce eğitimin sırtında ağır bir yük olma konusunu ele alalım.
Dershanecilerin pek çoğu da bu görüşte ve onlar da eğitim sisteminin bu hale gelmesinden, dershanelere gerek duyulmasından fazlasıyla rahatsızlar.
Pek çoğunun gönüllü ya da zorunlu olarak okulculuğa yönelmesi de zaten bu yüzden.
Ama çok daha önemli olan, dershanelere duyulan ihtiyacı ortadan kaldırabilmek.
Peki, bu konuda ne yapılıyor?
Hiçbir şey.
İşte bu yüzden hangi yasal düzenleme yapılırsa yapılsın dershaneler var olmaya devam edecek...
Yani manivela olma konusunda umut dağıtmaya ve bu işi olabildiğince sömürmeye devam edecekler.
Onlar bir anlamda umut taciri!