Büyük Sözleşme’ye doğru..

Dünyanın en çok silah satan ülkeleri, dünyada sözde barış ve güvenliği tesis etmek için kurulan “Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi”nin 5 Daimi üyesi. Listedeki ilk üç ülke sırasıyla ABD, Rusya, Çin. Bu üç ülkenin silah ihracaatı içindeki payı yüzde 60'ları buluyor.
“Uluslararası Barış Araştırma Enstitüsü(SIPRI)”nün raporuna göre Ortadoğu ülkelerinin silah alımları son beş yılda yüzde 86 oranında artarak toplam silah ticaretindeki payları yüzde 30'a yaklaştı. Bu süre içerisinde Suudi Arabistan'ın silah alımları yüzde 212, Katar'ın ise yüzde 245 oranında artmış. Birleşik Arap Emirlikleri ve Cezayir de en fazla silah satın alan ülkeler arasında. Afrika kıtasının en fazla silah alan ülkeleriyse Nijerya, Sudan ve Etiyopya.
Küresel silah pazarının en iyi müşterileri petrol ve doğalgaz zengini Müslüman ülkeler. Bu ülkeler biribirilerinden korunmak için milli servetlerinden her yıl milyarlarca doları küresel silah tüccarlarının kasalarına aktarıyorlar. Çatışmalardan, savaşlardan ve karşılıklı tehdit algılamalarından beslenen küresel silah pazarı, Müslüman ülkelerin milli servetlerini emerek besleniyor. Halkın refahına ve iyiliğine kullanılması gereken paralar böylece çarçur ediliyor.
Alın size taze bir örnek.. İran'ın Ahvaz kentinde elektrik ve su kesintileri sebebiyle şiddetli protesto gösterileri gerçekleşti. Hava kirliliğinin had safhada olduğu kentte çok sayıda insan solunum ve akciğer yetmezliğinden hastanelere kaldırılmış. Basına yansıyan haberlere göre hastanelerdeki tıbbi araç ve gereçler yetersiz imiş. Kuşkusuz, İranlı yöneticiler olaylarda 'dış parmak' olduğunu savunacaklar. Bunda kısmen haklılık payı olsa bile, Ahvazlıların maruz kaldığı tehlike de bir gerçeklik. Tabii ki 'dış parmak' zayıf noktalara bastıracak. Petrol ve doğalgaz zengini İran, bu kaynaklardan elde ettiği geliri halkın refahı ve sağlığı için daha fazla harcaması gerekirken bölgedeki silahlanma yarışının tarafı haline gelirse, olacağı budur.