Ortadoğu’da barış..

“Abbasiler” zalim “Emeviler”i iktidardan kovdular gerçi ama bir süre sonra kendileri de kovdukları gibi oldular. Önce kendilerini iktidara taşıyan güçleri tasfiye ettiler. Onlar da giderek yozlaştılar ve nihayette mevkilerini “Fatımiler”e bırakmak durumunda kaldılar. Abbasi Hilafeti içi çürümüş ağaç gibi bir darbede devrilecek bir 'gölge hilafet' olarak kaldı. Sonra Fatımiler de yıkıldı. Onu yıkanlar da bir süre sonra yıkılıp gittiler. “Osmanlı barışı” ise 600 yıl kadar devam etti. Bölgenin en uzun ömürlü devletiydi. Osmanlı mülkü üzerinde “Timur” gibi şiddetli bir fırtına esti geçti. “Timur İmparatorluğu”nun ömrü uzun sürmedi ama Osmanlı Devleti kısa sürede toparlandı ve 400 yıl daha ayakta kalmayı başardı.
İktidarın tarihi üzerine kayda değer araştırmalara imza atan Prof. Michael Mann'ın “Adalet siyasete karşı kör olmak zorundadır. Uzlaşma ise siyasetin ta kendisidir” diye bir cümlesi var. İslam uygarlığının merkezi bölgelerinde hüküm süren devletlerin-bazı istisnalar dışında-uzun ömürlü olamamasında siyaset, güç ve adalet arasında uzlaşmadan yoksun sağlıksız ilişki önemli rol oynadı. Halihazırdaki 'dünya sistemi' de aynı illetlerle malûl. Bu köhne sisteme hükmetmeye çalışan sözde büyük güçler arasındaki çatışmaysa hak ve özgürlük mücadelesi olmayıp, hegemonya ve çıkar çatışmasıdır. “Osmanlı barışı”nın uzun ömürlü olabilmesiyse, yönettiği halklarla kurduğu sağlıklı ilişkiye dayanıyordu. Yüzlerce etnik ve dinî grubu bir arada tutmayı başaran “Osmanlı nizamı”nın yahut “Selçuklu”yla birlikte düşündüğümüzde “Türk