İçinden umutsuzluk geçen yazı

Yaklaşık 20 yıldır “içinden otomobil geçen yazılar” yazıyorum. Bu başlık altında köşem vardı. Ne yazarsan yazayım içinden hep otomobil geçti. Sektörü de, aşkı da, sevdayı da, trafiği de hep içinden otomobil geçirerek yazdım. 

Kötü geçen bir 2016’nın ardından yılbaşı gecesi bugün için ne yazacağımı düşünürken; içinden umut geçen bir yazı yazmayı düşledim. Ta ki gece yarısı terör saldırısı haberini alana kadar. Şimdi ne yazsam bana boş ve anlamız geliyor. Hiç bir şeyin anlamı ve önemi yok bu saatten sonra. “2016’nın nasıl kapandığını mı” yazayım, “2017’deki pazar payları değerlendirmelerini mi?”. Sektör beklentilerinin ne önemi var diyeceğim ama haber yapıyoruz işte. 

Ne yazık ki “hayat devam ediyor” klişesi çıkıyor karşınıza. Evet hayat devam ediyor; bu yaşadığımıza “hayat” denirse eğer. 

Oysa 24 saat önce 2017’de her şeyin gönlümüzce olması; acı ve kederlerin 2016’da kalması dileğini paylaşmıştık birbirimizle. 

Hevesimiz de kursağımızda kaldı umutlarımızla. Muhtemelen haftaya bu köşede 2017 ile ilgili “içinden otomobil geçen” bir yazı yazacağım. 

Şu andaki ruh halim bu… Yazasım değil hiç yazmayasım var aslında. Umarım bu son saldırı, son kayıplar ve son ağıtlar olur.