Hasan Karakaya hocam!..

Ölüm yeniden diriliş, Hakk’a kavuşmak ise... Şu fani dünyanın madem misafirleriyiz, ölümün yüzü, sadece bizi sevdiklerimizden geçici olarak ayırdığı için hüzne boğar ise...

Ölüm madem, insanın sevdiği ile kısa ayrılığı ve ebediyette yeniden dirilişi ise...

Mekke’nin fethine denk gelen bir vakitte, kutsal topraklardan gelen vefat haberin, şu fani dünyada bizi senden ayırdığı için, hüzne boğdu Hasan Karakaya Hocam!..

•

Senden çok şeyler öğrendik Hasan Hocam!....
Size niçin hocam dediğimi, bugüne kadar sadece sen ve ben bildik. Sizin, benim için nasıl bir değer taşıdığınızı, bu saatten sonra herkesin bilmesini isterim hocam!...

Çocukluktan bu yana içimize düşen gazetecilik sevgisine, kapını çalıp seninle tanıştıktan sonra o kadar değer kattın ki;

1993 yılında başladığımız meslekte, adı spor olsa da, renkli bulvar gazetelerinin sayfalarında yazı yazmak bizi rahatsız etmişti...

1997 yılında kapını çaldığım, hakkı ve haklıyı gözeten çizgisinden taviz vermeyen, bugüne kadar da sürdüren gazetemizde tanıştığım günü, dün gibi hatırlıyorum Hasan Hocam...

Doğrulardan yana olan bir gazetede sporu yazmak, ne benim, ne de benim gibi düşünenleri nasıl rahat ettirebilir ki diye düşünürken, bu endişemize ‘Spor, okuyucunun ilgi alanında ise çalışmalarımız ne olursa en iyisini yapmak zorundayız’ şeklindeki cevabınla, yaptığımız işte sorumluluk yüklenmemiz gerektiğini, bize sen öğrettin Hasan Hocam!..

Haksızlıklara karşı mücadele edilen, hakkın yanında batıla karşı koyan, bugün kaybolmaya yüz tutmuş bir mesleğin, ayakta kalan tek mirası bir gazetede, halen yazı yazma ve çalışma ayrıcalığı yaşıyor isek, bu değeri bizlere nasip eden Allah, sebep eden sen olduğun için senden ayrılmanın hüznünü yaşıyoruz hocam...

Her tokalaştığımızda, senden öğrendiklerimin bir karşılığı olarak, hocam olarak elini öpmeye çalıştım ise, el öpmeme müsaade etmedin...

Gerek meslektaş, gerekse insan olarak senden çok şeyler öğrendik Hasan hocam...