Atom fiziğine de profesörlüğe de lanet olsun.

İnşaat sektörü gözleri kamaştıran altın gibi parlıyordu. Büyük müteahhitlerin şaşaalı hayatları ise tahrik ediciydi.


Kadir İnanır'ın oynadığı 70’lerin Yeşilçam klasiklerinden Ceza filmini bileniniz vardır. Seyretmemiş olanlar başlığı Google'a yazıp bakabilirler.
Ortam şartlarından ziyadesiyle bunalan bir parlak profesör tiplemesi vardır. Uğraşmakta olduğu uzay ve atom fiziğine aniden rest çekerek, kumarbaz olacağını ilan etmektedir.
Peruk, laboratuvar önlüğü, takma sakalla şuur altımıza doğru takviye edilmiş eksantrik profesör portresi aniden tek tip bıyıklı yağız delikanlıya dönüşmektedir. Hocasının içinden çıkamadığı yüksek matematik denklemini kara tahtada tek tebeşir hamlesiyle çözerken aynı anda akademik kariyerini karizmatik hareketlerle bitirmektedir.
Gerekçesi ise pek hoştur:
“İnsanlık için çalıştık sokakta kaldık!”
Baktığınızda bu dramatik dönüşüm günümüz inşaat sektörünü tarif ediyor sanki.
Son senelerde sanayici, tüccar ve çiftçimiz de dönüşüm geçirip inşaata yönelmişlerdi.
Sonra heyecana kapılan bakkal çakkal memur ve esnafımız da onları takip etmişti.
Herkes gizli açık müteahhit olmuştu.
Bizim memlekette sanayi tesisini işletmek profesörlükten farksızdı. Onca teknik hesap, makine, imalat, satış ve rekabet bunaltmıştı zaten. Vergiler ağır ihracat işleri zordu. Yaptığın yatırımın karşılığını on senede almak anlamsız görünmeye başlamıştı. Hâlbuki o parayla inşaata dalsan aynı senede katlamak işten bile değildi.
Tüccar için de farklı değildi. Yüzde beş, on kârla sermaye bağlamaya ve riske girmeye ne gerek vardı? İnşaat her hâlükârda daha cazipti.