Yozgatlı Zürafa Osman

Rotterdam, Hollanda’nın İzmir’i. 200 bine yakın Türk yurttaşı yaşıyor. Daha doğrusu yaşıyordu.
Büyükelçiliğin açıkladığına göre, bu 200 binin 125 bini Hollanda yurttaşı olmuş.
Ve anavatandakilerin yarım asırlık hayalini gerçekleştiriyorlar:
Teker teker “Avrupa Birliği yurttaşı” oluyorlar!
Artık ne konsolosluk kapılarında vize kuyruğu, ne yurtdışı çıkış harcı, ne de “Askerlik tezkeren hani” sorgu- suali.

***

Mevlana Camii’nde namazlarını kılıyorlar.
Bulgur, beyaz peynir, taze yufka, Erzincan tulum peyniri satan bakkallardan alışveriş ediyorlar.
İstasyon büfelerinden günlük Türkiye gazetelerini alıp okuyorlar.
Balkonlarına yerleştirdikleri çanak antenlerinden maçları, ama illa da her akşam, yerli dizileri seyrediyorlar.
Buralarda dönercilikten sonra, en hızla yayılan işkolu “Türkiye’ye cenaze nakliyatçılığı”.
Hiç kimse Hollanda’da gömülmek istemiyor.
Yaşı biraz ilerleyen herkesin vasiyeti ortak:
“Ölürsem beni memlekette defnedin!”

***

İlk işçi kafilesinin Avrupa’ya ayak basmasının üzerinden yarım asırdan fazla zaman geçti.
İlk gelenler çoktan torun torba sahibi oldu.
Ölenler öldü. Ölecekler de ölüyor.
Ama hiç kimse bu topraklarda “defin” istemiyor.
Emekli olanların çoğu memleketlerine dönüyor. Ama yine de Hollanda yurttaşlığını kaybetmemek için arada “gir-çık” yapmayı sürdürüyorlar.
İki nedenleri var:
Birisi, “Hasta olurlarsak Türkiye’de iyi bakılamayız!” korkusu.
Öteki de, sabahtan akşama çalışırken iş güç yüzünden göremedikleri “bu gavur elini” rahatça ve turist gözüyle gezip görmek.

***