Mücadelenin boyutları

Obama’nın yerine ABD’nin yönetimine gelmesi kuvvetle muhtemel olan Hillary Clinton, “Kürtleri silahlandırmaya devam edeceğiz” diyor.

“Kürtler”den muradının PKK uzantısı PYD/YPG olduğunu biliyoruz.

PYD’nin Türkiye sınırının öteki yanında bir koridoru kontrol etmek istediğini biliyoruz.

PKK’nın PYD yapılanması ile ilerde Türkiye’ye uzanmak istediğini, daha daha ilerde de Irak ve İran’daki uzantıları ile birleşmek istediğini biliyoruz.

Amerika, Türkiye’nin bu konudaki hassasiyetini biliyor ve buna rağmen bu yapıya yatırım yapıyor.

Evet bu bir “yatırım:”

PKK temsilcilerinin ABD ziyaretlerinde muhtemelen sundukları “Biz orada laik bir Kürt yapılanması gerçekleştireceğiz” önerisini dikkate değer buldular.

Bu önerinin “Türkiye’de İslamcı bir kadro iktidarda ve bu kadro, Amerikan (hatta Batı) aleyhtarı. Bu coğrafyada sizin partneriniz ‘Laik Kürtler’ olabilir” şeklindeki bir yaklaşıma eşlik ettiği de tahmin edilebilir.  

Bu yaklaşımların, Amerikalılara cazip gelebileceğini öngörebiliriz.

Çünkü Arap baharı ile birlikte görülür hale gelen “İslamcı yükseliş” zaten Amerika’nın gardını aldığı bir yükselişti.

“Suriye’de Esed devrildikten sonra yerine kim gelecek?” sorusunun cevabı aranırken “Acaba Mursi gibi biri mi?” şeklinde yeni bir soru doğması Amerika’nın Suriye’deki tavrını nasıl etkilemişse, “Laik Kürtlere alan açma” önerisinin cazip gelmesi de yadırganmaz.  

HDP’nin medya uzantılarının ABD ve Brüksel ziyaretleri ardından “Zaman Kürtlerin zamanı” gibi çıkarımlara yönelmeleri, önerilerine Batı başkentlerinde gösterilen alaka ile bağlantılı olmalı.

Dünkü yazımda Kissinger’a atfen naklettiğim, “Erdoğan’ın Batı yanlısı bir çizgiye geleceğini düşünmenin ‘fantezi’ olacağı, buna rağmen Erdoğan’la ortak güvenlik endişeleri sebebiyle müzakere edilebilecek ortak alanların halen bulunduğu” yaklaşımı, nasıl okunmalı?

Ben şöyle okudum: