Demirtaş’ın yolu: Post-siyasal patinaj

Göz’ün tiranlığı altında hafızanın ne denli hırpalandığı hepimizin malumu. Onun için birkaç sene bile şu ahir zamanda bir asır kadar uzağımıza düşebiliyor. Hatırlar mısınız bilmem ama Mustafa Sarıgül’ün Şişli sınırları ile yetinmeyip gözünü CHP genel başkanlığına hatta Başbakanlığa diktiği yıllardı.

Türkiye Değişim Hareketi adını verdikleri oluşum sahne alıyordu. Mustafa Sarıgül sinirleri alınmış bir edayla aynı tip gülümsemesiyle ortalarda dolaşıyor, oluşumun organize edip siyasi içeriği eklemeyi unuttuğu mitinglerde boy gösteriyordu. Gerçi sinirlerinin alınmadığı İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığına adaylığı sürecinde görüldü. Mustafa Sarıgül’ün seçim çalışmaları bir iki kroşesinin gölgesi altında kaldı.
Merkez medya iş dünyasına yakın bu isme duygusal bakışlar fırlatıyor şefkat nazırıyla ondan ilgi ve alakasını eksik etmiyordu. Belki de makûs talihi tersine çevirecek beklenen mesih oydu. Gülümseme vardı, hatta sadece o vardı, başka da bir şey yoktu! Ama gereği de var mıydı? Yetmez miydi? Devir imaj devri değil miydi? Ve bu devirde ne olduğundan çok nasıl algılandığı önemli değil miydi?
Neyse fazla uzatmayacağım bu sorulara verilecek tek bir cevap ortaya çıktı: Kazın ayağı öyle değil!
Kazın ayağının öyle olmadığı kendisini ne kadar izhar etse de psikolojik şartlanmışlık mütemadiyen Aynştayn’ın o ünlü deyişinde hakikatini ifşa ediyor. Sevimli ihtiyar bir keresinde “Aynı yöntemle farklı sonuçlar elde etmeyi sadece aptallar umar. “ demişti.