Meczup siyaseti (2)

Yeminli muhalif kesimde yeni bir “gazetecilik yeter kriteri”, daha doğrusu zırvalığı peydah oldu. Türkiye siyasetini Erdoğan'a, mesleki çabayı onunla mücadeleye, hesaplaşmaya ve ona meydan okumaya indirgeyen bu kriterler keskin kural ve yasaklar içeriyor. Listeler tek tip ama uzun:

Diktatörlük ithamını şiar edinme, AK Parti'ye koşulsuz öfke, cumhurbaşkanının yolsuzluk yaptığına yeminli inanç, 17-25 Aralık olaylarını sadece yolsuzluk dosyalarıyla tanımlama, darbe kelimesini telaffuz ettirmeme, iktidara yakın gazeteler ve televizyonlarda yazmama, konuşmama, cumhurbaşkanının uçağına binmeme ve devamı…

Oraya buraya kümelenen kah öfkeli, kah takıntılı “post-mortem kahramanlar”, gazeteciliği kurtaran “genç ve yaşlı arslanlar” edasıyla, bu zırvalıkları etik kuralmış gibi takdim ediyor.

Bu güruh, özellikle Etyen Mahçupyan ve benim gibi, AK Parti ve Erdoğan'ı desteklediği kadar eleştirenlerden hiç hoşlanmıyor ve biteviye taşlıyorlar. Destek ve eleştirinin biraradalığı sakil kriterlerine gölge düşürüyor, çünkü. Erdoğan'ın herkesi susturduğu, her eleştirenin gazete ve televizyonların kapısına konduğu iddialarında delikler açılıyor. Böyle olunca, rahatlamak ve haklılıklarını kanıtlamak için yaptığınız eleştirileri “naylon”, “sahte”, “kullanışlı”, “göstermelik” ilan ediyorlar.
Onlardan birisi benimle ilgili şunları yazıyor: “İktidar dolaylarından ısırık da alırım, iktidara itaat etmemenin parsasını da toplarım iştahı (…) Sofradaki varlıklarıyla baskı, sansür, Alo Fatih suçlamalarına karşı iktidara 'Bakın sofrada kimler var, bizi eleştiren herkese bir şey demiyoruz” malzemesi sağlayan Hansel…”