Ordu ve riskler

31 Temmuz günü TSK bünyesinde yapılan değişiklikler yeni bir sayfa açtı. Bu sayfa yeni bir ordu ve asker anlayışına işaret etmektedir. Hedef ise hiç şüphe yok ki, etkin bir ordu kadar gerek yapı, gerek zihniyet açısından asker-sivil ilişkilerinin demokratikleştirilmesi, ordunun siyasi iktidara tam bağlılığının sağlanması, (cumhuriyet ideolojisi dahil olmak üzere) siyasi her tür eğilim ve müdahalecilikten uzaklaştırılmasıdır.
Ordunun siyasi bir parti gibi ya da, devletin asli siyasi sahibi gibi davranmaması ya da bir siyasi parti ve görüşün temsilcisi haline dönmemesi, her sistem için önemli bir demokratik olgunluk göstergesidir.
15 Temmuz darbe girişimi Türk demokrasinin bu açıdan olgunlaşmanın çok gerisinde olduğunu gösterdi.
O kabus gecesi, Türkiye'de 21. yüzyılın ortasında bunca gelişme ve değişme sonrası hala ordunun darbe yapmaya soyunabileceğini, general düzeyinde yüzlerce askerin silaha sarılabileceğini gösterdi. “Darbeler dönemi bitmiştir, iç ve dış dinamikler darbeye izin vermez, askerin kımıldayacak cesareti ve hali kalmadı” düşüncesinin boş olduğu ortaya çıktı. Türkiye öyle bir darbe girişimi yaşadı ki, ortaya kendi içinde bölünmüş, çatışan, 1960'ları andıran, “Güney Amerika” tarzı ilkel silahlı kalkışma resmi çıktı. Askerin, 1971'ten itibaren adım adım oluşturduğu “emir-komuta içinde müdahale geleneği” bile sıfırlandı.
Evet, bu, Gülencilerin darbesiydi.
Ancak onlar ve onları destekleyen diğerleri or, kor, tüm, tuğ rütbesinde amiral ve generallerdi.
Bu tablo, demokrasi ve demokratik siyaset üzerinde silahın ve askerin muhtemel, ciddi ve açık bir tehdit olduğunu gösteriyor.