Siyasetsiz muhalefet muhalefetsiz demokrasi

Aşırı siyasallaşma, kutuplaşma ve kavga, her zaman, her yerde, her tartışmayı ana ekseninden saptırır ve araçsal hale getirir.
Siyasi, toplumsal, kültürel, dış ilişkin her meselenin siyasi bir iktidara, siyasi bir partiye, siyasi bir tutuma getireceği zarar ya da fayda çerçevesinde ele alınması, her yeni girdi ya da durumun tek faktöre işaret edilerek açıklanması hali bunun tipik örneklerindendir…
Türkiye uzunca bir süredir bu iklimin en kesif katmanında bulunuyor.
15 Temmuz darbesi bile bu durumu değiştirmedi.
Nitekim darbeden çok, darbenin Erdoğan'a getireceği faydaya hayıflananlar, Gülen cemaatinin ölümcül ve en derin yerlere sızmış dokusunu görmezden gelerek alınan tedbirlere tepki gösterenler, olağanüstü halden istifade ederek iktidarın muhalefeti ekarte etmek için şahsileşmesinden söz edenler hala garip bir elitist muhalefetin ana damarını oluşturuyor.
Kılıçdaroğlu'na yapılan suikast girişimini bile, siyasi partiler arasındaki konsensüse işaret ederek, “AK Parti'yle, faşizmle(!) iş birliği yapan bedelini öder" diye karşılayanlar sadece düşük bir ahlak ve zeka seviyesine işaret etmiyorlar. Aynı zamanda derinde yatan bir öfkenin, siyasi sakilliğin, güvenli evlerden hep birlikte dışarı taş atarken üretilmiş sloganların izlerini taşıyorlar. Kendileri dışında kişisel, kurumsal benzerlerini tam temsil ediyorlar.
Sadede gelelim...
Bu hava ülkedeki muhalefet olma halini kaplıyorsa buna ne ad vermek gerekir?
Öneri, fark, umut, alternatif taşımayan itiraz hali, kaba ve karşılıksız muhaliflikten başka ne olabilir?
Ya da siyaseten oyun dışı kalmanın, muhalefeti siyasetten arındırmanın aracı olmaktan başka?
Güneydoğu'daki şiddet patlamasına, Cerablus'a, dış politikaya yönelik tutumlara, iç siyaset analizlerine yakından bakın…