Babalanmak mı? Direnmek mi?

Dilimizdeki en nafile sözcüklerden biri de “keşke”dir. Bir olayın, başka türlü olmayıp da öyle olmasına duyulan üzüntüyü ve bunun doğurduğu pişmanlığı dile getiren keşke sözü, içinde bir iş işten geçmişliği barındırır.
Hangi yandan olursa olsun, sağduyu sahibi insanlarımızın hatırladıklarında hayıfla keşke dedikleri dönemlerden biri de, iktidar - muhalefet ilişkilerinin çok gergin ve demokrasi dışı baskıların yoğun olduğu, 1950 - 60 arasındaki ilk çok partili yaşam yıllarımızdır.
Keşke öyle olmasaydı pişmanlığı, aradan geçen bunca yıla rağmen, hâlâ aynı hataları yapmamızı önleyemediğine göre, ders alma basiretini de gösterememişiz demek ki.
Menderes - İnönü ya da iktidar - muhalefet ilişkilerinde, zaman zaman rejimi normalleştirecek bahar havası estiren olaylar büyük umut yaratır, sağduyulularca desteklenirdi.

*** Altan Öymen anılarının dördüncü cildi olan, “Ve İhtilal”de, 28 Şubat 1959 günü, Menderes’in Londra’daki uçak kazasından ülkeye dönüşünde, Ankara Garı’nda, ince bir şekilde ayarlanmış İnönü - Menderes karşılaşmasının istenen biçimde gerçekleşmemesi yüzünden kaçan fırsatı Aydın Menderes’in tanıklığını da ekleyerek anlatır.
Aradan geçen 60 yıla karşın, ülke yine kaynıyor, hakların ve özgürlüklerin üstüne şal çekilmiş, iktidar - muhalefet, devlet - sanatçı ilişkileri gergin. Çözümün yumuşamada olduğunu düşünenler ötekileştirmeyi, zıtlaştırmayı, kutuplaştırmayı, düşmanlaştırmayı giderme umudunu veren adımları yine destekliyorlar.
Geçen hafta Ankara’da bu yönde iki girişim oldu.
Birincisi, CHP’nin İstanbul Büyükşehir Belediyesi başkan adayı Ekrem İmamoğlu’nun Beş...