Dosit sola facit venemun’

Sütten ağzı yananın yoğurdu üfleyerek yemesi misali, kimi hâlâ korkuyor. Korkuyu yüreklerinde taşıyanlar sürekli yineliyorlar: 
-Darbe önlendi, ama tehlike daha henüz geçmedi. 
Tümüyle aynı düşüncede, darbenin önlenmesine karşın, tehlikenin geçmediği kanısındayım. 
Yıllarca Fethullah Gülen tehlikesine dikkati çekip de uyarısına kulak asılmayanlar grubundan biri olarak, olayın büyüklüğünün bu kez herkesin kafasına dank etmesine, olağanüstü tehdit karşısında, olağanüstü önlemler alınmasına, topyekûn seferber olunmasına karşın yine korkuyorum. 
Korkuyorum! 
Darbeye karşı çıkmış olmasına rağmen, vatandaştan korkuyorum. 
Caddelerde, köprülerde dolaşan tankların önüne yatıp üstüne çıkarak, olağanüstü cesaret örneği gösteren ve bizi büyük bir felaketten kurtaran insanların doldurduğu sokaklardan, demokrasiden yana çıkanların safında tepki koyanların tepkilerinden, olağanüstü hal gereği kanun hükmünde kararnameyle alınan önlemlerden korkuyorum. 
Darbecilerden korktuğum kadar, karşıtlarından da korkuyorum. 
Yönetileniyle, yöneticisiyle, darbecisiyle, darbe karşıtı ile bütün bir toplumun endazeyi kaçırmış, tüm ölçüleri şaşırmış olmasından korkuyorum.

***

Sokaklarda ilk günün lince kadar uzanan tepkileri, idam cezasının yeniden konması istemine dönüşerek hâlâ sürüyor. 
Hain ilan edilen darbecilerin cenazelerinde dini hizmet verilmemesi gibi, aklın ve vicdanın almayacağı boyutlara varan tepkilere tanık oluyoruz. Darbecilerin gömülmesi için özel “hain mezarlıkları” yapılıyor. (Neyse ki, söz konusu mezarlıktaki levha sağduyunun tepkisi üzerine son anda kaldırıldı.) Demek ki, toplumsal kinin vardığı boyutta ölümden öte de köy var. 
OHAL’in verdiği yetkilere dayanarak, ordudan, yargıdan Milli Eğitim’den on binlere varan tasfiyeler işte bu hava içinde yapılıyor. Tasfiyeler, daha şimdiden 12 Eylül’ü ikiye katlamış durumda. 
Bütün sınırlar aşılmış, bütün ölçüler şaşılmış, sağduyu bunun karşısında apışmış durumdadır.