Lefter yılı

Gazeteciler çoğunlukla “şeamet tellalı” olarak kabul edilip öfkeyi çekerler.
Oysa çağın tanığı olan gazeteci, olanı yapan değil, yazandır, kızılması gereken ise yazan değil, yapandır.
Ufkun böylesine karardığı günlerde, öfkeyi çekmemek için iyi şeyler yazmak gerek. Dönüyorum dolaşıyorum, “ilaç için bir tane bile bulumadım” diyecekken Spor sayfasında aradığıma kavuşuyorum:
“Lefter Küçükandonyadis yılı başladı”
İç ferahlatıcı haber, tam dünya kupası vesilesiyle, şovenizm tartışmalarının bir kez daha yeşil sahalara yansıdığı bir dönemde, yine futboldan gelmişti.
İyice yerli yerine oturtursanız, futbol inişli çıkışlı yaşamın içinde küçük mutluluk kuytucukları yaratır, yararlıdır. O yüzden severim. Futbolun illa vurdumduymazlık aşılayan bir zehir olduğunu düşünmeden önce unutmayalım ki, önemli olan ne yaptığınız değil, nasıl yaptığınızdır.

*** Galatasaraylıyım ama ne zaman çocukluğumun geçtiği Kadıköy’ün Kurbağalıdere semtine yolum düşse, Fenerbahçeli Lefter Küçükandonyadis’in heykelini gördüğümde içim kıpır kıpır eder. Oysa Galatasaraylı olarak, Lefter yüzünden çok küçük acılar yaşamışımdır. Ama olsun! “Ver Lefter’e, yaz deftere” gibi adı etrafında deyimler üretilen Lefter, benim ve daha nice kuşağın yaşamının ortak milli ve yerli değeri bir efsanedir.
Bu yıl futbol sezonunun milli futbol takımımızın 9 kez de kaptanlığını yapmış olan Lefter Küçükandonyadis’in adıyla anılması ve böylelikle, tam da farklılıklara hoşgörüyle, sevecenlikle, bizi zenginleştireceğinin bilinciyle bakmaktan gittikçe uzaklaştığımız bir dönemde, “çoğunluktan farklı kökenli bir ortak değerimiz”in adının simge halin...