O anı kimse bildiremedi

Sevgili, 
Cumhuriyet Vakfı İcra Kurulu Başkanı Akın Atalay, Cüneyt Arcayürek’in ölümünden sonra verilmek kaydıyla bıraktığı mektubunun bir bölümünü paylaştı. Ben de seninle paylaşıyorum: 
“Uzun yolculuğa hazırlandığım sırada bu mektubu yazıyorum. 
(...) Tanıyana, tanımayana, dosta düşmana selamlar. 
Eyvallah 
Son yazı başlığım: 
Yaş 87 yolun sonu eder!” 
Anlaşılıyor ki, Cüneyt Arcayürek, son yolculuğuna, ne olacağını bilerek hazırlıklı çıkmış. Bunu belli eden son mektubu tüyler ürpertiyor. 
François de Chateaubriand’ın anıları “Mezar Ötesi Anılar” başlığını taşır. Öldükten sonra yayımlandığı için verilmiştir bu başlık, tıpkı Arcayürek’in son mektubu gibi. 
Mektubu okuyunca, onun son anlarında neler hissettiğini merak ettim, içim burkuldu. 
Her öğrendiğini haberleştirmek tutkusu içinde yaşayan Cüneyt Arcayürek bilmem o kaçınılmaz son anı da haberleştirmek istemiş midir? 
Onunla birlikte, katıldığım bir gezide bir kez daha gördüğüm bir gerçek var ki, o da habercilikte, haberi öğrenmek kadar, ulaştırabilmenin de yaşamsal olduğudur.

***

1976 yılında, Türkiye’de Milliyetçi Cephe Hükümeti’nin işbaşında olduğu, CHP’nin ana muhalefet görevini yüklendiği bir sırada, Bülent Ecevit bu sıfatla bir Sovyetler Birliği gezisi yapıyordu. 
Hatırladığım kadarıyla geziye, Vatan gazetesi adına Aziz Nesin, Anka Ajansı adınaAltan Öymen, Hürriyet gazetesi namına Cüneyt Arcayürek, Sabah gazetesini temsilen Ertuğrul Akbay, Cumhuriyet adına da ben katılıyordum. 
İstanbul’da Arcayürek ve Altan Öymen’i gözden kaçırmamam konusunda beni uyarmışlardı. Bu ikisi her an insanı atlatabilirlerdi. Zaten yolculuk başlayınca görmüştüm ki, yılların meslektaşı bu iki dost da birbirlerini bir an için, tuvalette bile olsa, gözden kaçırmamaya büyük özen gösteriyorlardı.