Şimdi sırası mı?

Sevgili,
Yahya Kemal, İstanbul’un mucizesini, bir gurup vakti, Cihangir’den Üsküdar’a bakarken kendini bir an karşıdaki rüyaya bıraktığı sırada, güneşin vehminin fakir Üsküdar’ın eski ahşap evlerinin camlarında yarattığı saraylarda görmüştür.
İstanbul, günün değişik saatlerinde, yılın çeşitli dönemlerinde bize değişik mucizeler sunar, yeter ki onları fark edebilesin. Eğer mucizeyi illa olağandışı, doğaüstü (ne demekse!) olaylar olarak kabul ediyorsan, ömür boyu boşuna bekler, durursun. Oysa doğanın bizzat kendisinin bir mucize olduğunun farkına vardığında, sana her şafak, her gurup bir mucize sunar. Mucize olayın bizatihi kendinde olmaktan çok, onu algılayan gözdedir. Güneşin vehminin ışık sarayları yarattığı camların oluşturduğu mucize, onu görecek göz olmazsa, orada durup durur.
Bir süredir bir renk cümbüşü içindeki İstanbul’un mucizesi erguvanlar.
Çiçeğe durmuş ağaçların beyaz pembe baharlarının içinde, dalları gümrah fışkırmış alev oklarını andıran erguvanlar hepsinden farklı.

***

Bu dingin sessiz mucizenin rengi erguvanidir. İstanbullular, erguvan çiçeğinin rengini ona atıf yaparak tanımlarlar: Erguvani. Zaten başka nasıl tanımlayabilirsin ki onu? Yeşili yine yeşile, kırmızıyı, kırmızıya başvurmadan anlatamazsın ki!.. Lafın kısası renkler tarif edilemez, tarif edilebilenler yalnızca tonlardır.
Son günlerde ne zaman sokağa çıksam, gözüm orada burada erguvanlara takılıyor. Ne tuhaf! İstanbul’da ne çok erguvan ağacı varmış. Bahar olmasa hiç farkına varmıyor insan.
Zaten erguvan ağacı, alelade görünümlü, hiç dikkati çekmeyen, normal zamanda dikkatli bakılsa bile pek çekici görünmeyen, ama bir ağzını açtı mı bülbül gibi şakıyıp birden bambaşka bir insan olup seni başka diyarlara taşıyan kadına benzer.