Taraf, tarafgir

Özgür Mumcu önceki günkü yazısında “AKP kendini Menderes geleneğiyle birlikte anmayı sever” diyordu; çok doğru! Olayın şaşılacak bir yönü de yok. AKP’nin de liderinin de, demokrasi algısı Menderes’inkiyle birdir.
“Kuvvetler ayrılığı ilkesini tanımayan, basın ve ifade özgürlüğünü kabul etmeyen, milli iradeyi yalnız kendisi ve yandaşlarından ibaret gören, milleti bizden olanlar ve olmayanlar diye karnıyarık gibi ortadan ikiye bölen, yargı bağımsızlığını en büyük musibet olarak algılayıp ülkenin semtine bile uğratmayan...” diye başladığınız tümcenin sonuna AKP’yi de ekleyebilirsiniz DP’yi de, hiç fark etmez.
DP’yi anlamak bir dereceye kadar mümkün, sonunda bu demokrasinin çocukluk hastalığı diyebilirsiniz. Ama aradan geçen yarım yüzyılı aşkın sürenin sonunda hâlâ DP’nin bıraktığı yerde olduğumuzu görünce, olayın çocukluk hastalığından öteye bir yapısal bozukluk olduğunu anlıyorsunuz.
Türkiye’nin seçim ortamına girdiği bir sırada bunları düşünürken Altan Öymen’in kendi deyimiyle anılı kitaplar dizisinin beşincisi 1960-61 yıllarını kapsayan “Umutlar ve İdamlar” çıktı.

*** Kendi anılarını günün toplumsal çerçevesi içine oturtarak, ülkenin siyasi gelişmelerini olduğu kadar, dünya olaylarıyla da bir arada, her birini belgeye, kanıta dayandırarak yazan AltanÖymen’in, bu çok kendine özgü kitabıyla eşsiz bir eser yarattığını, Cumhuriyetin 1930’lardan başlayarak bugüne kadar olan dönemini öğrenmek, için herkesin, özellikle de, genç kuşağın okuması gerektiğini bir kez daha yinelemek isterim.
27 Mayıs’tan sonra oluşturulan Kurucu Meclis’in de üyesi olan AltanÖymen’in yalnız tanık olarak değil, aktör olarak da yer aldığı olayları okurken, bir kez d...