Bu gemi batmaz

“Kepçeyle aldıkları insanları teker teker geri alıyoruz.” Bu sözün kime ait olduğunu tam olarak hatırlamıyorum. Sanırım 2011’de cemaatçi polislerin Oda TV davası diye başlattığı gazeteci tutuklama furyası sırasında, evinden karga tulumba alınıp 4 gün sonra bir gece yarısı hâkim önüne çıkarılan meslektaşlarımızdan birinin akıbetini beklerken ortaya söylenen laflardan biriydi.
Muhtemelen, o gün bu gündür hapisteki gazetecilerin hukukunu savunan ve kampanyalar organize eden Elif Ilgaz veya “Dışarıdaki Gazeteciler” grubundan başka birine aitti bu laf.
Ne kadar da doğruymuş. Zaman içinde gördük ki, Türkiye Cumhuriyeti, sahiden dönem dönem topluca tutuklanan insanların teker teker adalet aradığı yerin adıymış.
Uzun zamandır Silivri’ye gitmemiştim. Meraklı bir gazeteci için bile sevilesi bir yer değil Silivri... Daha önceki ziyaretlerimde hep ürpertiyle ayrılmıştım. O dönemden bu yana Türkiye’de siyasi tutuklu sayısı, yüzlerce kat arttı. Silivri, hâlâ Balyoz ve Ergenekon davalarıyla sembolleşen o sevimsiz, ürpertici yer.
Cuma sabahı Silivri’deki dev cezaevi kompleksinden içeri girmek için uzun bir araba kuyruğu vardı. Binlerce aile, mahkeme salonu ya da açık görüşte yakınlarını görmek için arabalarıyla Silivri’ye gelmişti. O kadar ki, kapıda uzun bir kuyruk oluşmuştu. O gün öğrendim ki Esenler Otogarı’ndan kalkan, üzerinde “Silivri Cezaevi” yazan bir belediye otobüsü varmış. Otobüs geldiğinde, içerisinden çoğunluğu başörtülü onlarca kadın indi...
Cumhuriyet davası bu diğer davalardan biraz farklı. Bu karanlık dönemin sembollerinden. Bu yüzden de tüm dünyanın ilgiyle izlediği, Türkiye’deki gidişatı ölçmek için baktığı bir barometre özelliğini taşıyor...
Cuma günkü duruşma, Balyoz davalarını...