Kötü haberler

Bugün ‘Söylenecek laf da kalmadı’ deyip yazıyı bitirmek istediğim günlerden biri.
Salı günkü Cumhuriyet davasında mahkeme heyeti, tutuklulukların devamına karar verdi. Konuyla ilgili söylenebilecek her söz, yazılabilecek her yazı sarf edildikten sonra, bu karara ne diyeyim?
Türkiye öyle bir yer oldu ki, bir defa haksız yere ‘içeri’ atıldığınızda, Monte Kristo Kontu durumundasınız. Cumhuriyet davasındaki iddia ve delillerin anlamsızlığı, hatta komikliği, yüzlerce defa kanıtlandı. Yazı konusu oldu. Mahkeme heyetinin gözünün içine sokuldu. Ancak nasılsa tutukluluk hâlâ devam ediyor.
İkinci kötü haber de Osman Kavala’nın tutuklanması oldu. Bu zamana kadar bir şekilde bu kötü şakanın biteceğini, Osman’ın serbest bırakılacağını umuyordum. Tutuklanması, sadece Türkiye’de sivil toplum ve demokrasi adına mücadele verenlere bir darbe değil. Aynı zamanda devlette mantığın durduğunun, sistemin işlemediğinin, polisiye operasyonları ve yargı kararlarının büyük bir cehalet temelinde ilerlediğinin de göstergesi. Bu yüzden kahredici.
Osman Kavala’yı birkaç yıldır değil, neredeyse çocuk yaşlardan itibaren tanıyorum. Ailecek tanıyoruz. Babamdan devraldığım bu dostluk, benim için bir aile tanışıklığının ötesinde, büyük bir şeref kaynağı.
Nereden başlayayım Osman’ı anlatmaya? Evet yazılanların hepsi doğru. 2010 yılından itibaren ‘Gülen cemaati’ konusunda ilk uyanan aydınlardan biridir Osman. Evet, eşi Ayşe Buğra ile birlikte Türkan Saylan’ın cenazesinde, sessizce yürüyen on binlerden biriydi. İlhan Cihaner’e yapılanlardan, devletteki Gülen yapılanmasından derin rahatsızlık duyuyordu. Evet, Dani Rodrik ve Pınar Doğan’ın Balyoz’la ilgili delillerin sahteliğini kan...