Tarihin neresindeyiz?

Memleket, yine şaşırtmadı. New York’taki Rıza Sarraf davası bir Twitter fenomeni olarak devam ederken, Türkiye’nin gündeminde Sarraf’ın Z’si bile yok.
Ekranlar, kâh Kudüs, kâh Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın Yunanistan gezisi sırasında pimi çekilmiş bir el bombası olarak Alexis Çipras’ın kucağına attığı Lozan tartışmalarıyla parsellenmiş durumda. CHP ise, “Man Adası” belgelerine karşı bir “misilleme” olarak gördüğü Ataşehir Belediye Başkanı Battal İlgezdi’nin görevden alınmasına odaklandı.
Kılıçlar çekildi, yepyeni bir döneme girdik.
Memleketteki ahlaki çöküş, işlerin zıvanadan çıkmış olduğu gerçeği, artık hepimizin kanıksadığı bir durum. Şaşırmıyor, tam tersine bundan sonra onun buna, bunun ona ne yapabileceği konusunda kendi aramızda geyik yapıyoruz.
Son haftalarda arkadaş sohbetlerinde “Kesin Kılıçdaroğlu’nu da hapse atarlar” diyenler bile çıkıyor. Olacağından değil de, bu cümleyi her duyduğumda Türkiye’deki yeni düzeni ne ölçüde kanıksamış olduğumuzu görerek irkiliyorum. Sahi, neden şaşırıyorum ki? HDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş bir yıldır hapiste ve kimsenin kılı kıpırdamadı. Mahkemeye gidip ifade vermek istiyor, buna izin dahi verilmiyor ve Türkiye’nin onca barosundan “tık” yok.
En acı olan da bu. Çürümenin, baskının sıradanlaşması. Herkes artık bu durumu bir veri kabul edip yeni yaşamlar kurmaya çalışıyor. Kimimiz uzağa gidiyor ya da gitme hayali kuruyor; kimimiz çocuğunu yurtdışında okutmanın ya da parasını bir yerlere saklayabilmenin derdine düşüyor. Kimileri kafasını kuma gömüyor ya da ölü taklidi yapıyor. Kimileri de korunaklı bir limana sığınmış fırtınanın geçmesini bekliyor....