Yargı esprilerinden sıkıldım

Deniz Yücel’in tahliyesine sevinelim mi, üzülelim mi anlayamadık. Durun bu ifadeyi hemen düzelteyim: Meslektaşımız Deniz Yücel’in tahliyesine, tabii ki sevindik.
Ancak Yücel meselesi, yaşadığımız ‘hukuksuzluk’ ortamını, olabildiğince kaba bir biçimde gözümüze soktuğu için; Yücel adeta bir rehine pazarlığı yaparcasına Almanya’yla yapılan müzakereler sonucunda bırakıldığı için; artık Türkiye’de ‘siyasi tutuklular’ olduğu gerçeği yadsınamaz hale geldiği için, buruk bir sevinç yarattı.
Aynı gün Nazlı Ilıcak, Ahmet Altan ve Mehmet Altan’ın da “ağırlaştırılmış müebbet” alması, ülkemizdeki hukukun muz cumhuriyeti standartlarında olduğunun bir başka tezahürü olarak tarihe geçti.
Artık biliyoruz ki önümüzdeki ay yeniden hâkim karşısına çıkacak Cumhuriyet’in değerli isimleri Ahmet Şık, Akın Atalay ve Murat Sabuncu, hasbelkader yabancı bir pasaport sahibi olmuş olsaydı, çoktan cezaevinden çıkmış olacaktı. Ancak Türk vatandaşı oldukları için, bu ‘keyfe keder’ düzene tabiiler. Ne hazin!
Bu hafta Türkiye’de yargılamanın acıklı halini hatırlatan bir başka olay da, Selahattin Demirtaş’ın Sincan’daki mahkemesiydi. Demirtaş’ın bomba gibi açıklamaları, Cumhuriyet dışında hiçbir ana akım medyada yer almadı; ancak emin olun bütün gazeteciler eski HDP genel başkanının dediklerini satır satır okudu.
Neler dedi Demirtaş? İddianamenin delil bölümü, asli olarak Demirtaş’ın Meclis konuşmaları ve çözüm sürecinde attığı adımlardan oluşuyor. Demirtaş, çözüm sürecinde hükümetin Abdullah Öcalan üzerinden 2010’daki referanduma ‘Evet’ oyu devşirme teklifinde bulunduğunu anlattı. Hükümetin çözüm süreci çerçevesinde HD...