44 çocuk terörist artık etkisiz

Haber bu kadar yalın ve korkunç: “Kahraman” polisimiz ve ordumuz 44 çocuk teröristi etkisiz hale getirdi. Dahası 64’ü de yaralı. Onların kimileri de yaşam boyu etkisiz kılındı.
Bu kadar kısa ve yalın bir haber yetersiz mi kaldı?
Peki, buyrun Hümanist Büro tarafından hazırlanan rapordan biraz daha ayrıntı:
“...26 Temmuz - 30 Kasım 2015 arasında, Diyarbakır, Şırnak, Ağrı, Istanbul, Mardin, Van, Ankara, Hakkâri ve Adana illerinde en küçüğü 35 günlük bebek, en büyüğü 18 yaşında olan en az 44 çocuk hayatını kaybetti...”
Bu da mı yetersiz. Buyrun bir ayrıntı daha:
“... Çocukların ölüm ve yaralanma sebepleri şöyle: Operasyon veya çatışmalar sırasında vurularak, gösteriler sırasında vurularak, bomba patlaması sonucu, sivil alanlarda bulunan mühimmatın patlaması sonucu, hasta olup hastaneye götürülemediği için, sokağa çıkma yasağı sırasında parkta veya evin önünde oynarken vurularak, eve isabet eden kurşun veya patlayıcı ile vurularak, polisten kaçarken apartmandan düşerek, polis tarafından dövülerek, açılan ateşte vurularak...”
Ne dersiniz?
Oturup ağlasak mı, başımızı öne eğip utansak mı, yoksa dikilip bağırsak mı?

***

Ey okur, hele hele bana e-mektuplar atıp “Ne yani hendek kazan, devlete başkaldıranlara çiçek mi yollasaydılar” diye soran ya da “Geyilla çocuklar geyillacılık oynuyoymuş da, Aydın amcaları onları pek seviyoymuş da...” diye akılları sıra laf dokunduran okurlar...
Demokratik özerklik ya da yeni benimsenen adıyla “özyönetim” hedefinin siyasal bir mücadele konusu olduğunu göz ardı edip “Biz özyönetim ilan ettik, oldu da bitti” diyen, devletin tepkisini zor kullanarak göğüslemeyi seçenlere sözüm çok.
Ama bu söz “Öyle yaparsanız devletin de cevabı böyle olur işte” diye tepeden bakan, devleti hukukla değil zorbalıkla tanımlayanların ideolojik tuzağına düşmekten kesinlikle kaçınan bir sözdür.