AKP’de ümmetçilik yerine milliyetçilik tırmanırken...

2002 Kasımı’nda AKP’nin tek başına iktidar olduğu günden bu yana 15 yıl geçti, 16. yıldayız.
15 yıl boyunca AKP Reisi tek başına iktidar olmasına rağmen kendine resmi olmayan müttefikler aradı, buldu. Buna resmi olmayan ancak fiilen yürüyen “koalisyonlar” diye tanımlasak çok da yanlış olmayacak.
İlk “koalisyon” ortağı malum, Gülen Cemaati idi. Bu koalisyonun öncelikli hedefi, siyasal İslamın iktidarının önünü kesebilecek ve kesmek istediğini de saklamayan ordu idi. AKP (yani Reis) ve Cemaat (yani Fetullah Gülen) el ele verdiler ve darbe yapabilecek generalleri tasfiye edip orduyu darbe yapamaz hale getirmek için kolları sıvadılar. Darbecilikle uzaktan yakından ilişkisi olmayan ancak siyasal İslama da karşı oldukları bilinen yüksek rütbeli subayları da içine kattıkları “Ergenekon süreci”ni başlattılar.
Başardılar da. Ordunun tepelerini kendilerine uygun hatta tabi hale getirecek ölçüde dizayn ettiler.
Bu koalisyon 2013 sonuna kadar sürdü ve “17/25 Aralık süreci” diye adlandırılan büyük kavga patladı. Aslında AKP ile cemaatin iktidarı paylaşma itiş kakışı birkaç yıl öncesinden başlamıştı; 17/25 Aralık’ta su yüzüne çıktı.
10 yılı aşkın “başarıyla” süren bu koalisyon 2014’ün ilk aylarından itibaren amansız bir kavgaya dönüştü. AKP (Reis diye de okunabilir) devletin bütün olanaklarını, özellikle de yargı erkini kullanarak cemaatin tepesine çöktü.
Bu süreçte Reis’in koalisyon ortağı da değişti. “Cemaat orduya kumpas kurdu” deyip birlikte kotardıkları bir operasyonu tümüyle cemaatin üstüne yıkan AKP, hem ellerini yıkadı, hem de ordunun tepelerine, hatta çoktan emekli edilmiş, artık herhangi bir gücü kalmam...