Beden de, beyin de direnişe geçince…

Çok azınız biliyor, temmuz başında Cumhuriyet’ten “seferberlik görev emri” çıktı; güzelim Marmara Adası’nı bırakıp İstanbul’a geldim ve Cumhuriyet Yazıişleri masasının bir ucuna iliştim. Daha iskemlemi ısıtamadan darbe girişimi tepeme düştü; ardından FETÖ’cü gerekçesiyle sarmalanmış cadı avı başladı.
“Yoksa beni kandırdılar mı; gazetede benim için ömür boyu seferberlik filan ilan ettiler de çaktırmıyorlar mı” diyecek hale geldim.
Nihayet önceki gün “Ben olmasam da olur, hatta daha iyi olur” dedim ve kendimi Tekirdağ’dan Marmara Adası’na dümen tutan Ömer Kaptan teknesinin içinde buldum.
İlk gün izlenimleri:
Bir: “Gazete ben olmasam da çıkar, hatta daha iyi çıkar” derken yerden göğe haklıymışım.
İki: İzin yapmak tadına doyulmaz bir yaşam biçimiymiş. Öyle ya daha önce haftada dört Tırmık yazıp gerisinde kulağımın üstüne yatabildiğim yarı emekli günlerimde her gün birbirine benziyordu ve izin yapmak anlam taşımıyordu. Şimdi tam 69 gün sonra sabah yazıişleri masasına çökmek yerine deniz kıyısında taş sektirmece oynamak sahiden de tadına doyulmaz bir yaşam biçimi…
Üç: Tadına yeni vardığım iznin beş gün mü, elli beş gün mü, beş yüz elli beş gün mü, beş bin beş yüz elli beş gün mü süreceğine karar vermek için acele etmemeliyim…
Dört: Ancaaaak… Ancaaak, böyle sade suya tirit ve tümüyle kişisel ve okuru uzaktan yakından ilgilendirmeyecek paragraflar döktürerek gazete yazarlığı yapılmayacağını da bilenlerdenim…