Bursa Ovası fıkır fıkır…

Bu bir keyif yazısı. İşçilerle, işçi sınıfı ile ilgilenmiyorsanız, hemen atlayın bir başka arkadaşımın yazısına geçin. 
Bursa Ovası iki üç gündür fıkır fıkır. Benim yüreğim de fıkır fıkır... 
Şu günlerde berbat olan sağlığım izin verse atlayıp Bursa Ovası’na gidecek, Renault Fabrikası’nın giriş kapısına dikileceğim. Halay çekiyorlarsa ben de halaya duracağım; devrimci türküler söyleniyorsa, berbat sesimle ben de koroya katılacağım. Hatta çaktırmadan Bursa mapushanesinde Nâzım Hikmet ve arkadaşlarının sözünü yazıp bestesini düzdüğü türküyü söylemeye, söyletmeye çabalayacağım. 
Hani “Uludağ’ın eteğinde bir cehennem şehri var / bir şehir ki burjuvalar yeşil Bursa diyorlar” diye başlayan, “Dar sokaklarında gezer işsizlik ölüm ile / Fabrikalar ipek boyar genç kızların kanıyla” diye süren, “Mustafa Suphi yoldaşın dikeceğizheykelini” diye biten o devrimci türküyü... 
Biliyorsunuz Renault işçileri şalter indirdiler. Kimileri fabrikanın içinde, tezgâhların başında kaldı. Onlardan sonra gelen vardiya da direnişi tırmandırdı, fabrika bahçesinde, giriş kapısı önünde omuzdaşlaştılar. Meşaleleriyle geceyi gündüze çevirdiler, Bursa ovasında epeydir sönük duran bir ruhu, “sınıf ruhu”nu ateşlediler. 
Komşu Tofaş işçileri birer ikişer değil biner iki biner koşup geldi. Sonra Bursa Ovası’nın öteki fabrikalarından kopup gelen sınıf kardeşleri halayı daha da büyüttü, uzattı. 
Tek bir vardiyada 400 otomobil üreten OYAK-Renault’da üretim durdu. İşçi sınıfının dilinde buna “Üretimden gelen gücü kullanmak” deniyor.