‘Devlet’e dilekçemdir

(Bir türlü yıldızımızın barışmadığı) Devlet, Benim adım Aydın Engin. Senin vatandaşınım. Hatta bu yüzden bana vatandaşlık numarası bile verdin. 
Mesleğim gazetecilik. 53 yıldan beri ekmeğimi yazı yazarak çıkarırım. 47 yıldan beri de gazetecilik yapıyorum. Beni kendi “malın” olarak gördüğün için o gün bugündür askeri ya da sivil mahkemelerinde yargıladın, nezarethanelerinde yatırdın, askeri ve sivil hapishanelerinde volta attırdın. 
Okulda bana senin yasama, yürütme ve yargı erklerinden oluştuğunu, zor kullanma tekelini elinde tuttuğunu öğrettilerdi. Bu bileşenlerinden hangisine seslenmem, bu dilekçeyi verip derdimi anlatmam gerektiğini -artık- bilemiyorum. Zaten bu üç erkin tek erke dönüştüğünün de farkındayım. O yüzden dilekçemi doğrudan sana yöneltiyorum. 
Hemen kaş çatıp “Kerim devlet” suratını terk edip alıştığın “kahhar devlet” suratını takınma. Benim maruzatım pek küçük, pek basit ve yerine getirilmesi pek kolay. 
Devletçiğim, 
Sabahın köründe evime yolladığı polislerin sadece beni alıp Terörle Mücadele Şubesi nezarethanesine tıkmakla kalmadılar. Taşınabilir bilgisayarımı (laptop), tablet bilgisayarımı ve cep bilgisayarına dönüşmüş telefonumu, basın kartımı, birkaç kitabımı da aldılar. 
Beş günlük zorunlu ikametten sonra beni serbest bıraktın. Tutuksuz yargılanacakmışım. Tamam. Itiraz etmiyorum. Çünkü itiraz etmemin bir anlamı ve sonucu yok. Bunu biliyorum. Madem ben senin “mal”ınım “Yargılayacağım seni”dediysen yargılarsın. Elimden ne gelir ki... 
Ancak yazı yazmaktan başka elinden hiçbir iş gelmeyen benim için “iş aletlerim”olan bilgisayarım, tablet bilgisayarım ve cep telefonum çok önemli. Içlerinde notlarım, telefon rehberim, yazı taslaklarım filan var. Onlarsız işimi yapmam pek zor. Hani berberin makasını, nalbantın çekicini, terzinin iğnesini elinden alırsan başlarına ne gelirse benim de başıma gelen o.