Okumasanız da olur bir yazı

Bugün yazı günüm olmasa hiçbir güç beni bilgisayar başına oturtamazdı. Beni karşı bakkala kadar bile gidemeyecek hale getirmiş belimin ağrısı olmasaydı hiçbir güç beni evde, İstanbul’da tutamazdı.
Dışarıda, Sakarya - İzmit yolunda on binler yürüyor ve garibim Aydın Engin hamam sıcağından beter bir odada, masa başına çökmüş yazı gününü kurtarmaya, bir Tırmık kotarmaya çalışıyor.
Ne diyeyim?
Çocukluğumdan kalma, türkü müydü, tekerleme miydi bu kafayla çıkaramayacağım bir cümle kafamda turlamakta:
“Kara bahtım, kem talihim; ağustosta suya girsem balta kesmez buz olur”...
Valla “balta kesmez buza” razıyım. Oysa şu anda cumartesi günkü Tırmık’ta başlığa oturan “ter dereleri” terfi etmişler; dere irisi, ırmak küçüğü “çay”a dönüşmüş, ha bire sırtımdan aşağı akıyorlar.
Bense bir yandan “Oğlum Aydın Engin, bak Cumhuriyet’te kapı yoldaşın Zeynep Oral arkadaşın da dün o boğucu sıcakta, sıvılaşmış asfaltta yürüdü. Onun da beli ağrıyor ama yürüdü işte. Haydi davran” diye kendime nafile yere gaz veriyorum.
Nafile dedik ya...
Salt bel ağrısı da değil. Benim gibi safkan bir Ege çocuğunu, hem de Ege’nin “En Ege”sinde, Küçük Menderes Ovası’nın dibinde, Ödemiş’te doğup büyümüş birini bile yıldıran, pelteleştiren bir çöl sıcağı dışarıda ve içeride kol geziyor.
Kendimi “Acaba duşa içi buz dolu bir plastik torba bağlasam; sonra o torbaya iğne ile küçük delikler açsam; duştan buzlu sular akıtabilir miyim” yollu “Zihni Sinir projeleri” üretirken yakalıyorum.
Ustalarımın öğütlerindendir: “Oğlum konu sıkıntısı, yazı kabızlığı çekiyorsan, trafik yaz, havadan söz et, araya bir iki fıkra sıkıştır” derlerdi.
O da nafile... Bu kafayla onu bile beceremeyeceğim...