Şeytanın sor dediği

Darbe girişiminin üstünden 11 uzun gün geçti. 
Yani zamanıdır, soralım: Darbe gecesi tankların önüne kimler çıktı? 
Bu yalın sorunun cevabını elbette biliyoruz. Ama bilmek yetmiyor, sorgulamak, irdelemek, hatta hesaplaşmak gerekiyor. 
Darbenin “darbe olduğu” bile tam belli değilken, ne akla hizmetse “darbeciler” Boğaziçi Köprüsü’nü tutup yine ne akla hizmetse tek yönünü ulaşıma kapatmışken Çengelköy tepelerinden, Kısıklı’dan, Nakkaştepe’den, Libadiye’den, Çamlıca’dan, Kirazlıtepe’den kopup gelen -galiba- hepsi AKP seçmeni ya da militanı olan yurttaşlar tankların önüne çıktı. Gözü dönmüş darbeciler hedef gözeterek ateş açtı. Vurulanlar “şehit olduk” diye mutlu mu öldüler bilemem; bildiğim tankların önüne dikildiler ve öldüler... 
Yazıyı ayrıntılara boğmayacağım. Tek tek sayamam. Tankların önüne dikilme, tepeden tırnağa silahlı askerleri durdurmak üzere toplanma, sloganlarla direnme sadece Boğaziçi Köprüsü ile sınırlı değildi. Ankara’da, İstanbul’da askeri karargâhların önünde, Meclis’te, “Saray”da, havalimanlarında, AKP binalarının ve belediyelerinin önünde de aynı direnişlere tanık olduk. 
Gözden kaçmasın, bütün bunlar henüz Tayyip Erdoğan cep telefonu ile CNN’e bağlanıp “Herkesi sokağa çıkmaya ve direnmeye çağırıyorum” demeden öncebaşladı. Şeriat bayrağı sallayan, tuhaf kılıklarla “Müslümanlığına Müslümanlık”kattığını sananlar daha sonra, belki birkaç saat sonra ama yine de daha sonraalanlara çıktılar... 
O yurttaşları Boğaziçi Köprüsü’ne, alanlara, sokaklara çıkaran sebebi sorgulamıyorum. Belki “Siyasal İslam’ın iktidarı tehlikede, kalkın ey cemaat-ı müslimin” diye din gayretiyle; belki bu iktidarda işleri tıkırındaydı da “Aman musluk tıkanmasın” kaygısıyla sokağa çıktılar. 
Sonuç değişmiyor: Evlerinde oturup TV’den olup biteni seyretmediler; “Aman başımı belaya sokmayayım” deyip sinmediler... 
Bir askeri darbe girişimi başlamıştı. Karşı çıktılar ve direndiler...