Ümmetçilik atından inip…

Başlıktaki yarım cümle günlerdir yaza yaza bitiremediğimiz “Yenikapı Mitingi”nde görsel medya için kurulan iskelenin altında, yani özellikle yazılı medya tayfasının kızgın güneşten kaçıp soluklandığı, o gün takılan adıyla “iskele altı”nda söylendi. “İslamcı medya” diyebileceğimiz gazetelerden birinin, birkaç TV tartışma programında bir araya geldiğimiz, en azından selamlaşacak kadar tanıştığımız ağır topu ile kaynattığımız sohbette geçti. 
Yarım cümlenin devamı bir gazeteci için gözlerini dört, kulaklarını beş açacağı kadar önemliydi, ilginçti: 
-Tayyip Bey ümmetçilik atından inip milliyetçilik atına binmiş gibi. Atı da ha bire kırbaçlıyor, dörtnala kaldırıyor… 
Mitingi kapı yoldaşım Tayfun Atay ile izliyoruz. Konu benim cahil, onun uzman olduğu bir alan. Ne çare ki o izlenimler derlemek üzere miting kalabalığının içine dalmış, kaybolmuş gibi. Zorunlu olarak sohbeti ben yürüttüm. Sordum: 
-Bu bir eleştiri mi? 
-Hayır bir tenkit değil bir tespit. 
-Biraz açsanız… 
-Olur. Ama sizin tabirinizle off the record… 
-Elbette…Buyrun “off the record”a…

***

-Bakın Engin Bey biraderim… Bu, bizim camiada eski bir münakaşa mevzuudur ve henüz noktası konmamıştır. Ümmetçilik, hani siz Marksistlerin enternasyonalizmi var ya, onun adeta muadili (=eşdeğeri) gibidir. Aslolan Müslüman olmaktır. Derisinin rengi, milleti, milliyeti, ırkı, hatta cinsiyeti mühim değildir. Arap mı, Türk mü, Kürt mü, Habeşi mi fark etmez. İslam ümmetidir aslolan. 
-Ama Erbakan Hoca zamanında gazetenin adı Milli Gazete, ideolojinin adı “milli görüş” idi… 
-Dedim a, henüz noktası konmamış, konamamış bir münakaşa mevzuu bu. Ancak şu miting meydanında ağır basan ne?