Vurun ulan vurun...

Biliyorsunuz, kimileriniz ezbere biliyor. Aşağıdaki dizeler Ahmed Arif’in destansı şiirinden:
Vurun ulan, vurun; ben kolay ölmem.
Ocakta küllenmiş közüm, karnımda sözüm var haldan bilene.
Ahmed Arif’le tanışıklığım, aynı masada rakı şişesinin dibine vurmuşluğum var. Dizeleriyle oynadım diye bana kızmaz, gönül koymaz.
Öyleyse buyrun:
Vurun ulan vurun, biz kolay ölmeyiz.
Ocakta küllenmiş közümüz, yürekte sözümüz var, anlayana, anlamayana...

*** Salı günü bir kez daha 27. Ağır Ceza yargıçlarının ve duruşma savcısının önüne dizildik. Dördü Silivri tutuklusu, geri kalanımız Şişli’de Cumhuriyet binasında “gönüllü tutuklu”...
Hayır, ayrıntılarla sizi yormayacağım. Ayrıntılar dünkü Cumhuriyet’te tam iki sayfaya yayılmıştı.
Herkesin “Bugün tahliye edilirler değil mi” sorusuna umut dağıtan cevaplar aradığı bir duruşma günü başladı. Ancak mahkeme başkanının oturumu açıp gelen gelmeyen bilirkişi raporları, gelmeyen, gelse ne diyeceği besbelli tanık filan üstüne bilgiler verdikten sonra kurduğu birkaç cümle ile günün sonunda yüzümüze okunacak karar baştan belli oldu:
Bir: Tahliye mahliye yok.
İki: Yıl sonuna kadar bu davayı bitirme niyeti de suya düşmüş.
Sonra bu Tırmık’a Ahmed Arif’in dizeleri ile başlamama yol açan hukuk rezaletleri art arda geldi.