#evladıniçinağaçdik!

Çağan Irmak'ı seviyorum. Filmlerini, anlattığı hikâyeleri seviyorum. Hayattaki duruşunu seviyorum.

Onunla buluşmaya koşa koşa gittim. Bir de Seferihisar’ı hiç görmemiştim. Davet etmiş, “Gel, annem sana yaprak sarması yapacak!” demiş. Kaçar mı? Kaçmaz.

O, kendi kafasına göre takılan bir adam. Hiçbir gruba ait değil. Çatır çatır ne hissediyorsa söylüyor, yazıp çiziyor, çekiyor. En son orman yangınları için şahane bir şey yaptı. “Evladın için bir ağaç dik” diye bir hareket başlattı. Sivil bir hareket, bir halk hareketi. İnşallah çığ gibi büyür.

Hepiniz n’olur bütün bu olan biten rezilliğe inat, ağaç dikin, birer, ikişer, üçer, hatta beşer tane...

Bir fotoğraf çekin ve bu hashtag’le (evladınıziçinbirağaçdikin) sosyal medyada paylaşın.

Dedi ki bana: “Sığacık’a kalenin oraya gel, ben seni motorla alırım!” Aldı ve eve götürdü, ailesiyle tanıştırdı. Annesi ve kız kardeşi de en az onun kadar tatlıydı. Anne minicik, dünyanın en güzel yemeklerini yapıyor, herkese yediriyor ama kendisi bir dakika yerinde durmuyor.

Hürriyet

Nasıl sahiciler anlatamam. Bir de komikler. Asla ‘ünlü yönetmen’ durumları yok. Çağan orada ‘bizim oğlan’. Çok hayalciymiş küçükken, sürekli bir şeyler anlatırmış, karşısındakine baygınlık geçirtinceye kadar, hepsi artık anlatmıyor, film yapıyor diye pek mutlular!

İnceden inceye dalgalarını geçiyorlar, çok da iftihar ediyorlar. Annesi, balkondaki asma yapraklarından sarmıştı sarmayı, parmaklarını yersiniz, enginar rüya gibiydi. Bahçedeki domatesleri yedik. Bir ara karpuz kestik. Şahane kahveler içtik. Ev zeytin ağaçlarıyla çevrili. Toprak pek bir bereketli, anne Nurhal Teyze diyor ki, “Bak karpuz çekirdeklerini buraya atıyorum, çıkıveriyorlar!”