En iyi sevda

Dostlar; hep hasret kaldığımız ve aslında hiç ayrılmamayı ister ‘gibi olma’ istikrarını yakalamış bir hazzı bağışlar bize. Ayrılığın özlemeyi tavladığı bir kıvamda…Kan bağının emrivakisinden uzakta bağlandığımız canlarımız. Kan bağına ramak kala bir arafta… Gerçekten özleyince, seve isteye bir arada olma tercihinin o büyük zevkinden, hep bir arada olmayışımızı mahsustan kabullendiğimiz... Bizim bakışımızla yeryüzünde olan ve "Allah'tan şükür ki- bize kalan son insan örnekleri... Özel ikram!
Onlarla aramızda bir yasa var. O da sadece -kurban olduğumuz- gönüllülük yasası. Hiçbir şeyin mecburi, resmi bir görev olmayışındaki o harika tadı aldığımız bir bağ, bir bahçe arasındayız onlarla. Yanaklarımıza, gözlerimize bakılırsa sanki daima bir yaylada, bir mangal başında. Birbirimizin ağacında, dal ucunda ikamet eden son incirlerimizden ikram ederiz. Dillerimiz bal...

Bizim yanımızda uzun zamanlar kalabilirler. Ve biz onların yanlarında... Geçti mi kaldı mı saat, lafı olmaz. Olmayan şeydir zaman, konuşulmaz… Eve alamadığımız dışarıdaki ailemizdirler. Biz onların içindeyiz, onların gönlü; bizim nefes evimiz. Hem yüksek rakım. Heyecanlı. Hem en ufak bir daralma yok. Şükür ki geçimlerinden biz sorumlu değiliz. Bundan sebep çok iyi geçiniriz. Kendi onurları üstünde durabilmişler olarak bir araya geldiğimizde boylarımızın denkliğini seyrederiz. Onların yaylası, temiz havası da bizim gönlümüz. Kendi evleri, barkları var. Akşama “Nerede kaldın?” diyenleri, eteklerinden, paçalarından asılanları... Tıpkı bizim gibi. Ellerine bakan, erkenden bastıran hesap günüymüş gibi can sıkanları.

Ailemiz de bilir, onlarla can kardeş olduğumuzu. Kan bağına dönüşen bir damar yakalayıp yüzmelere doyamadığımızı. Zamanın dahi o ara bulduğu bir çiviye hoyratlığını asıverip bizimle eylenmek için durma izni aldığını...

Ailemiz bize, yeter ki onlarla olalım, değil sokağa, savaşa gitmemize dahi izin verir. Ailemizden izinli, ailemizden onaylı "sokak...