Eşiyle dost olmak

Dost olmak için illa bir evden çıkmak ve biraz uzaklara mı gitmek lazımdır? Dost olmanın “il sınırı” nerede başlar? Evimizin barkımızın ne kadar uzağında?

Yaşamımız bize bu soruyu iki de bir sormak için bizi yakalamaya çalışır. Biz kaçarız.

Çok soru var böyle yüzüne kapılarımızı çarptığımız. Çok soru var burnu kısılan… Kanayan.

Doğrusu dostluk iki insan arasındaki en mesafeli mesafesizliktir, desek fena olmaz. Şimdi bir dakika. Hemen heyecanlanmayalım. Her şeyi hemencecik ezbere alma alışkanlığını bir terk edelim. Henüz düşünüyoruz. Belki değiştireceğiz fikrimizi. Sakin olalım. Dostluk diyorduk, iki insan arasındaki en mesafeli mesafesizlik olabilir. Belki de bu mesafeli/saygılı oluş diğer, yani mesafesiz yakınlıklarımız için dost olma ihtimalini sıfırlıyor. Yani biyolojik bağlarımızın emri vaki sevgisi yüzünden, eşimiz, çoluk çocuğumuzla salt gönüllü, müsebbibi yalnızca kalbimize dair kıpırtısı olan bir dostluğu yaşayamayacağımıza inanıyoruz. Şu asil kanın ettiklerine bakınız. Dönüp bize dediklerine. Yakınlık ötesine geçtiğinizden ötürü dostluk yakınlığı kurulamıyor, diyor bize öyle mi? Kan bağına neredeyse kızacak gibi oluyorum. Damarlarla bağlayıp, mesafesizlikle kelepçeleyip bize dostluğu çok görüyor iyi mi? Ölçüsüz yakınlık ölçülü yakınlığı yakıp yıkıyor. Hep aramayı, hep özlemeyi, sıkı fıkılığı, yargılanma korkusu olmadan dilediğimiz gibi dertleşmeyi, güzelce yargılanmak için sessizce teslim olduğumuz adaleti, ocak üstünden hiç inmeyen bir demlik gibi daima kaynayan birbirimizi anlama gayretini ve daha pek çok şeyi… Öyle ya dostluk bunlar ve bunların daha ötesi…

Yoksa kan bağı tersinden, hiç beklemediğimiz yerlerden mi bağlıyor bizi? Sorguya çekmeli bir damarın başında eşkıyalık yapıp ta! Şah damarı ne der bu işe bilmem ki? En Yakınımız ne buyurur?

Bu yüzden cümle kapısından(apartman kapısı veya güvenliğin misafiri telefonla bildirdiği o aptal kulübeyi mi neyi kast ettiğimi bilemedim) bilmem kaç adım/km ötede başlıyor dost listesi. İki, üç, bilemedik kaç kişilik liste… Eş’i geç, evladı geç, anne-babayı geç, yok, o da olmaz, akrabayı geç. Hah burada başla! Artık yeterince uzağız. Dost olabiliriz.