İmkan imkan üstüne

Kurban Bayramı'nı da gereğinden fazla tartışan, daha doğrusu hemen çoğu şeyi tartışan ve tartışmaktan yaşamaya fırsat bulamayan bir topluma dönüştüğümüz malum. Bir kere kan akıtılmasından Allah'ın hoşlandığı iddiası düşüncede bir olgunluk yakalayamayanların zannından ibaret. Bu bir kansızlık göstergesi. İlkel bir iddia. Din ile örtülmüş bu zan, daha ilkel toplumlarda insan kanı dökülerek, insan kurban edilerek gerçekleştiği için, bu mevzuyu sonsuza kadar kapatacak bir devrim gerçekleştirdi Hz. İbrahim. Kurban olduğu can pâresiİsmailiyle... İki devrimci, insan kurbanından vazgeçmek gerektiğini bildirdiler dünyaya. Canilikten, caniliği maneviyata saklayarak meşrulaştırmaktan, şiddetin  en şiddetlisinden vazgeçmeyi öğrettiler. Allah adına uydurulmuş geleneklerin din diye yutturulmasının önüne geçen ve devrim niteliği taşıyan bir hareketti onların hareketi. Babaysa işte İbrahim as babamızdır cidden. Müthiş bir fikir babası. Oğul da öyle. Bir insan öldürerek değil, yakınlığı dirilterek var olmayı öğrettiler bize. Biri, gerekirse cananından vazgeçebilecek kadar bir Allah/ doğruluk sevgisini...Diğeri gerekirse canından vazgeçebilecek kadar doğruluğa düşkün, yanık, aşık olmayı. Allah ile tutkunluğu. Herşeyin ötesinde ve berideki her yakınlığı yönetebilen sıkı fıkı dostluğu: Allah'la!

Öğrettiler.

Sonra sevgili can dostumuz, yakın arkadaşımız, uzak mesafelerden bizi sahabesi gibi seven peygamberimiz Hz. Muhammed, bu noktaya getirilmiş olguya sosyal bir boyut kazandırdı. Kıymetli bir yararlanma aracına paylaşımın, sosyal dayanışmanın güzelliğini kattı. Eşinin "Ne kadar kaldı?" sorusuna verdiği cevabın üstüne söylediği söz ile son noktayı koydu mübarek. Dedi ki yakın anlamla: Kalan o but değil. Onu şimdi (mangal yapıp) ortadan (iki dakkada) kaldıracağız. Asıl kalan: paylaşılandır. Sonsuzca bir kalıcılık özelliği olan şey; iyiliktir.

Allah'a ulaşacak bir kan varsa; o da insanın kanına yakışır davranmasıdır.

Soyluluğu; yani iyiliğidir.