Anılar ve acılar

Küçücük çocuktum 1957 yılında dedem elimden tutup beni Milas'tan Muğla'ya götürdüğünde. Doğru dürüst yol mol yok; Amerikan yardımından kalma bir Willys cibin arta koltuğunda, hoplaya zıplamaya, midem bulana, başım döne döne gelmiştik Muğla'ya. Dedem beni kaptığı gibi çevresinde toplananlara nutuk atan bir adamın yanına götürdü. Adam dedemi görünce gülümsedi:

"Vay doktor gelmiş.. Bizim Ege'deki kalemiz şeref vermiş..."

Dedem beni eliyle itti; fısıldadı kulağıma:

"Çabuk elini öp.."

Ben adamın elini öptüm.

"Maşallah...torun mu bu??"