19 Mayıs kutlamalarının verdiği ders

Türkiye, 19 Mayıs 1919’un yüzüncü yılını büyük coşkuyla kutladı. Mustafa Kemal Atatürk ve Cumhuriyet Devrimi’yle arasına mesafe koyan bazı siyasiler bile, Samsun’daki törenlerde fotoğraf verdiler. “Bu ne kadar samimiydi? Bunun ne kadarı siyasi ihtiyaçtan doğdu? Ne kadarı protokolün gereğiydi? Ne kadarı İstanbul seçimleriyle ilgiliydi? Ne kadarı Türkiye ittifakı arayışının ürünüydü? Ne kadarı dünyaya mesaj verme çabasından kaynaklandı?” gibisinden çok haklı sorular kafaları kurcalasa da, asıl önemlisi, devlet aygıtından çok, milletin sahiplenişiydi.
Şurası gerçek; iktidarın, ona bağlı bürokrasinin ve yerel yönetimlerin Atatürk anmalarına ve Cumhuriyet kutlamalarına yönelik tepkisi, milletin hem daha yüksek katılımla hem daha bilinçli şekilde Atatürk’ü ve Cumhuriyeti sahiplenmesini hızlandırdı. “Açılım süreci” denilen çözülme ve çürüme günlerinde Atatürk anıtlarına çelenk koymanın yasaklandığı, kamu kurumlarından T.C. ibaresinin kaldırıldığı günlerden geçti Türkiye. Her ne kadar halen pek çok kamu kurumu, iktidara mensup çok sayıda belediye, Atatürk’ün adını anmadan Çanakkale Zaferi’ni ve milli bayramları kutlamaya çalışsalar da, bunun toplumda karşılığı olmadığını görmüyorlar. Zamanla anlarlar. Atatürk’ün farkı
Atatürk’ü tarihte önemli, öncü, özgün ve önder yapan, yenilmez ve haklı kılan, asker, devrimci ve devlet kurucusu olarak, fikri hazırlığıdır. Zamanlama dâhisi olmasıdır. Kararlı, tutarlı ve yürekli eylemleridir. Halkçı, toplumcu, eşitlikçi, aydınlanmacı siyasal çizgisi, tam bağımsızlıkçı ve antiemperyalist mücadelesidir. “Cumhuriyet bilhassa kimsesizlerin kimsesidir” derken, Cumhuriyetin toplumsal, sınıfsal boyutunu vurgulamıştır.“Cumhuriyet fazilettir” derken, Cumhuriyeti, Türkiye’yi Türkiye’den yönetmek için kurduğunu...