Umutlarımız çiçek açtı…

Çoktandır sanki yalnızdık…
Küsmüş duygular karmakarışık…
Birbirimize bakıp konuşmuyorduk…
Sözümüz bitmişti…

*

Giderken bile yakalarımıza birer umut çiçeği takıp gitti…
Teşekkür ederiz Tarık Akan…

*

Bu yazıyı yazmak için özellikle birkaç gün bekledim…
Nezaketen bir başsağlığını hadi geçtik… Küfür ve hakaretler gökten yağınca emin oldum; kızdıkları sadece Tarık Akandeğildi, bitti-sindi sandıkları o cumhuriyetçilerdi…

*

Sevgili Zehra Bakırköy'den arıyordu “Taşmış bir nehir gibi burası… Bir ucu var, bir ucu yok… Son yıllarda böyle bir anlamlı kalabalık görmedik” diyordu…
Son zamanlarda kendini yalnız hisseden, kaybettiğini düşünen, umudunu yitirmiş insanların “Biz buradayız”demesiydi o…

*

O tören; sadece Tarık Akan hayranlığı… “Yenikapı mutabakatı” falan… Ya da sadece bir sanatçıya duyulan sevgi değildi…
Atatürkçülerin, cumhuriyetçilerin, laik yurtseverlerin “Bu iş bitmedi” deyişiydi…

*

Laik cumhuriyet mutabakatıydı…
Berber, manav, bisikletçi, simitçi, çiçekçi, zengin, fakir, aydınlar, okumuşlar, okumamışlar, kadınlar, çocuklar, yaşlılar, gençler, öğretmenler, hemşireler, işçiler, işsizler…
Ve cumhuriyetimizin tüm değerleri oradaydı:
Cami de vardı…