Terhisine 2 gün kala...

Her ölüm acıdır. Hele bu vatani görev sırasında gerçekleşmişse. Manevi tarafı, yani şehitlikle sonuçlanmışsa üzüntü azalabilir. Yine de ateş düştüğü yeri yakar. Hakkâri'den gelen böylesi bir haber kan bağım olmadığı halde beni mahvetti; "terhisine 2 gün kala şehit edilmişti". Tezkereyi almasına bu kadar kısa süre kalan askeri operasyona götürmek neyin nesi? Bölgede yeterli görevli mi kalmadı? Biz de askerlik yaptık. Her gün bindiğim servisi durdurdum. Personel astsubayına subay hüviyetimi elden teslim ettim. Bitime 15 gün kalmıştı. O güne kadar yaptığım iki çok önemli işi yazabilirim. Benim yedek subaylık dönemimde önce Balmumcu Kışlası'nın tam ortasından geçen yolu dışarı attım. Yandaki bostanın bir bölümünü doldurttum. Yeni yolu açarken İstanbul'un Fen İşleri Müdürü Çetin Kumbasar'la dostluğum sayesinde olayı kotardım. Kanalizasyon, drenaj ve ışıklandırmaya kadar tüm detayları hallettim. Bu arada kışlaya Hamidiye suyu getirdim. Mimarlık ya da mühendislik eğitimi almamıştım. Bütün olayı halleden kişisel çabamdı. Bölge Komutanı Albay Ragıp Cengizoğlu, bir sınıf subayı idi. Yine de tuğgeneralliğe terfi ettirildi. Omuzuna yeni rütbesini taktığı gün bana "bunda senin katkın büyük" deyişini hâlâ unutamam. Merhum tümgeneral bile oldu.

Yakın zamanda, yaptığım bu tip işlerin eğlenceli yanlarını sizlerle paylaşacağım. Vatani görevini bitirmeye 48 saat kala şehit olan asker Orhan İrkarlı'ya döneceğim. Böylelerini bırakın, bavulunu toplasın. Değil çatışmaya gitmek içtimaya bile çıkmasın. Mevsimlik işçi olan anne ve babasına katkıda bulunsun. Olağanüstü şartlar, memleket meselesi tamam da, bu kadarı da fazla. "Kader" deyip vicdanları rahatlatmak mümkün mü? Her ne kadar Erdoğan "askerlik yan pala yatma yeri değildir" dese bile...