Yaşa ki göresin...

Türkiye'nin yedinci cumhurbaşkanı Kenan Evren 98 yaşında hayata gözlerini yumdu. Üçüncü Cumhuriyetin kurucusu olarak bilinen bir devlet adamının ölümü sıradan bir ölüm değildir.
Hele 1980 darbesinin acı hatıraları zihinlerde taze iken. Bu yüzden ölümü, rahmet dileyenlerle rahmet dilemeyi ayıp görenlerin hesaplaştığı bir polemik konusu oldu. Hesabını vermeden gittiğini söyleyerek üzülenlere katılmıyorum.
Uzun yaşamanın ilahi cezalandırma olduğu hayatlar vardır. Evren'in ölüm haberini duyduğumda içime düşen his bu oldu.
Ömrü boyunca iktidarın zirvesinden müebbet hapis cezası aldığı günlere kadar her şeyi yaşadı.
Bin bir türlü övgüden yaşanan her sorunun müsebbibi olarak anılmaya kadar... Elbette hapsedilmenin eziyeti haricinde. 12 Eylül 1980'in kudretli paşası darbeyi yaptığında birçoklarınca ülkeyi terör ve kaos sarmalından kurtaran birisi olarak karşılandı.
Kemalist rejimi yeniden kurmayı hedefleyen Evren, soldan İslamcılara kadar bütün siyasi akımların temsilcilerini ve kadrolarını tasfiye eden kişi olarak tarihe geçti.
Muktedirliğin hazzı içerisinde kendisini Türkiye'nin ikinci Atatürk'ü olarak hissettiği dönemler oldu. Ülkenin tehditlerden arındırıldığını söylerken yüzbinlerin tutuklanmış olmasının ve çok sayıda insanın hapislerde sistematik işkenceye uğramasını önemsemedi. Önemli olan Kemalist rejimin bekası idi.